เคยมีคนตั้งคำถามว่า เราจะอยากรู้จักคนเยอะๆไปทำไม
ในเมื่อโลกนี้มีพบก็ต้องมีจาก เราไม่รู้หรอกว่าคนที่ทำความรู้จักกับเราในวันนี้ เขาจะจากและลืมเราไปในวันไหน หรือเราเองที่จะเป็นฝ่ายจากไปหรือลืมคนอื่นๆเข้าซักวัน

การสร้างความสัมพันธ์ กลายเป็นความผูกพัน มิเท่ากับว่าเรากำลังสร้างเครื่องมือ เพื่อทำให้เราเป็นทุกข์ จากการพลัดพรากหรือถูกลืมอย่างนั้นหรือ เราต้องการคนมากมายในช่วงเวลาแห่งความสนุกสนาน แต่การอยู่คนเดียวและได้ไตร่ตรองบางสิ่งบางอย่างด้วยตัวเอง อาจเป็นหนทางที่จะพาเราออกจากปัญหาและความทุกข์ได้ดีที่สุด และสุดท้ายเราก็ต้องอยู่ให้ได้แม้โลกนี้จะไม่เหลือใคร แล้วจะรู้จักคนเยอะๆไปทำไม

แต่คำตอบที่ได้ก็คือ คนเรามารู้จักกันก็เพื่อแบ่งปัน... ทั้งสุข และทุกข์ของกันและกัน ในช่วงเวลาที่ใครบางคนเข้ามาในชีวิต หากตอนนั้นเรามีความสุข ก็แบ่งเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม การทักทายให้กับเขา รู้จักคนเพิ่ม10คน ก็ได้หัวเราะเพิ่มอีก10ครั้ง ได้มีช่วงเวลาของความสุขร่วมกันอีกหลายๆคน หากเขามีทุกข์ก็อาจจะแค่รับฟัง แบ่งปันความทุกข์มาจากเขา คนละเล็กละน้อย หลายๆคนก็อาจช่วยให้ความทุกข์ของคนๆนึงเบาบางลงได้ ยังไม่สำคัญหรอก ว่าเขาจะเป็นคนดีหรือเลว หรือจะได้รู้จักกันอีกนานแค่ไหน เพราะในที่สุดเราจะรู้เองเมื่อเขาก็พร้อมที่จะทำสิ่งเดียวกับเรา คือการแบ่งปัน.. ทั้งความสุข และความทุกข์ จนวันนึงที่ต้องจากกันไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร มันก็แค่สิ่งที่เรารู้อยู่แล้วว่าจะต้องเกิดขึ้น  แต่เราก็ยังจะมีช่วงเวลาที่มีค่าฝากไว้กับคนอีกมากมายหลายคนเพื่อให้นึกถึงกัน...

..ยินดีที่ได้รู้จัก!!!