ในช่วงนี้ ที่ทำงานของผมเองรับพนักงานใหม่เข้ามาหลายคน ซึ่งสิ่งที่ HR พึงจะทำในบทบาทหน้าที่ โดยเฉพาะจากมุมมองของผมไม่เพียงแต่จะตั้งหน้าตั้งตาทำการอบรมปฐมนิเทศ โดยพูดถึงเรื่องบริษัท สินค้าหรือบริการขององค์การ โครงสร้าง ระบบการบริหารจัดการ รูปแบบวิธีการบริหาร สวัสดิการสิ่งจูงในการทำงาน เงื่อนไขของการจ้างงาน การทดลองงาน การประเมินผล และอะไรอื่น ๆ ทำนองนี้ ข้อหนึ่งที่ HR ไม่ควรจะจะพลาดผมเองคิดว่าเป็นเรื่อง ที่เราควรจะต้องบอกให้พนักงานใหม่ที่เข้ามาทำงานกับองค์การ โดยเฉพาะสำหรับน้อง ๆ ที่มีประสบการณ์การทำงานไม่นาน หรือนักศึกษาที่เพิ่งจบมาหมาด ๆ ได้รับทราบ และเข้าใจให้หนักแน่นได้แก่เรื่องวิธีการที่จะให้อยู่รอดและผ่านช่วงของการทดลองงานที่แสนหฤหรรษ์ เข้ามาทำงานอย่างเต็มมือกับองค์การไปได้

แต่ผมยังคิดว่า HR ที่จะบอกเคล็ดลับกลเม็ดในประเด็นที่ผมว่าไปแล้ว น่าจะยังมีไม่มากนัก ในส่วนตัวผมที่ต้องรับหน้าที่วิทยากรฝึกอบรมปฐมนิเทศงานให้กับพนักงานใหม่ และนำทีม HR เพื่อทำกิจกรรมอื่น ๆ เพื่อสร้างการเรียนรู้ในเชิงทักษะวิชาชีพระหว่างทดลองงาน อันได้แก่การจัดโปรแกรม OJT พนักงานใหม่ เป็นต้น กลับชอบที่จะชี้ให้พนักงานใหม่ทั้งหลายที่เข้ารับการปฐมนิเทศเห็นว่า มีพฤติกรรมอะไรบ้างที่เขาไม่ควรทำ ไม่ควรประพฤติในระหว่างที่ทดลองงาน หรือว่าไปแล้วก็ตลอดระยะเวลาที่เขาเป็นพนักงานขององค์การ ซึ่งมันอาจจะทำให้อนาคตการทำงานของเขาดับวูบลงไปโดยที่รู้เท่าไม่ถึงกับมัน

และในบางที ผมเองก็ใช้วิธีการปฐมนิเทศพนักงานโดยพูดถึงเรื่องทำอย่างไรจึงจะเป็นคนล้มเหลว (loser) ที่ผมเองได้เคยเขียนในเสนอไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพื่อให้ที่ผู้เข้ารับการอบรมปฐมนิเทศได้คิด เก็บไปใคร่ครวญ และน่าติดตามระหว่างที่พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน ผมเองพบว่า หากจะบอกพนักงานใหม่ว่าคุณจะต้องทำอะไรเพื่อให้ประสบความสำเร็จ หรือจะมีประสิทธิภาพและประสิทธิผลในการทำงานบ้าง ก็ดูเหมือนคนไม่ค่อยสนใจ เพราะไม่ค่อยได้คิดตาม แต่พอบอกว่า ทำแบบนี้สิครับ คุณจะเป็นพวกขี้แพ้และองค์การไม่ต้องการคุณแน่นอน ผมกลับเห็นได้อย่างชัดเจนว่า คนที่รับฟังจะคิดกับเรื่องนี้มากกว่า เพราะไม่มีใครอยากขี้แพ้ หรือไม่ผ่านทดลองงาน จริงมั้ยครับ การเปลี่ยนมุมมองของการฝึกอบรมมาเน้นการสร้างความน่าสนใจจากเรื่องราวที่นำเสนอ มันไม่ใคร่มีสูตรสำเร็จหรอกนะผมว่า.....คงต้องลองให้แน่ว่าอย่างไรจึงจะได้ผลดี...

และที่สำคัญที่ผมขอย้ำกับท่านผู้อ่านครับ ขอย้ำว่า ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญอะไรหรอกนะ ไม่มีชื่อเสียงอย่างผู้รู้หลายท่านที่ผมนำมาอ้างอิงและคิดแล้วเขียนต่อจากมุมมองของผม จึงขอให้ท่านผู้อ่าน พยายามติดตามอ่าน ทำความเข้าใจและเรียนรู้จากงานเขียนต้นฉบับอย่างในเรื่องที่ผมจำนำเสนอแบ่งออกเป็นหลายตอนนี้ เรื่องหนึ่งที่ผมนำมาใช้อ้างอิงคืองานเขียนของ Cynthia Sapiro เรื่อง "Corporate Confidential : 50 Secrets your company doesn’ t want you to know and what to do about them" ชื่อนี่ย๊าวยาว ที่แปรเป็นภาษาไทยก็มีครับ ชื่อหนังสือเก๋มากคือ "ทำอย่างไรไม่ให้ถูกบีบยออกจากงาน"

พฤติกรรมบางอย่างที่คุณคิดว่า เอ!! มันก็ธรรมดา ไม่ได้สลักสำคัญอะไร เช่น งานเข้า 2 โมง มาถึง 7 โมงครั้ง ไปนั่งกินกาแฟ ปาท่องโก๋ก่อนดีกว่า แล้วค่อยกลับเข้ามาทำงานตามเวลาหรือสัก 2 โมง 45 ก็ไม่เป็นไร ใคร ๆ ก็ทำกันแบบนี้ เพราะลงเวลาทำงานตั้งแต่มาถึงที่ทำงานแล้ว กับคนอีกคนหนึ่ง มาถึงที่ทำงานเวลาไล่เลี่ยกัน แต่พร้อมทำงานเลย วางแผนงานว่าจะทำอย่างไร ปรึกษาหรือคุยแลกเปลี่ยนกับเพื่อนร่วมงานว่ามีปัญหาอะไร เพื่อจะได้รายงานหัวหน้าและจัดการแก้ไข หากคุณค่าและเนื้องานที่ได้ออกมาจาก 2 คนนี้เท่าเท่ากัน และท่านผู้อ่านเป็นหัวหน้างานที่ดูแลทั้งสองคนนี้ ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่า ท่านผู้อ่านจะเทใจให้กับใคร

หรือกับบางคนที่ชอบส่งเมล์ หรือ forward เมล์ภายนอกหรือเมล์ภายในที่ไร้สาระ เมล์ข่าวดาราแย่งผู้ชายกัน เรื่องผัวเมียตีกัน โดยหวังดีมากเลยกลับเพื่อนจะทำงานเครียด จะได้ relax จากการอ่านเมล์ ท่านผู้อ่านคิดว่า คนคนนี้ จะถูกมองจากหัวหน้างานอย่างไรหรือ ??

2 เรื่องที่ผมยกตัวอย่างไปนั้น ยังคงเป็นเรื่องเล็กน้อยมากที่เกิดกับคนทำงานจริงที่ท่านผู้อ่านจะเห็นว่า ส่งผลต่อโอกาสก้าวหน้าในอาชีพ เพราะมันเป็นพฤติกรรมที่ทำลายอนาคตการทำงานของคุณได้เลยทีเดียวหากคุณประพฤติเช่นนั้น และคนจำนวนไม่น้อย ก็สร้างมันขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวโดยคิดไปว่ามันเรื่องธรรมดา จะซีเรียสไปใย แต่มันกลับเป็นเรื่องอะไรที่ซีเรียสนะครับ ที่ซีเรียสเพราะ หัวหน้างานหรือฝ่ายบุคคลที่เห็นพฤติกรรมของคุณแบบนี้ เขาจะบอกคุณว่ามันไม่ได้ไม่ควรทำสักกี่มากน้อย

แต่หากจะต้องคัดเลือกใครสักคนที่โดนใจเพื่อให้ได้รับรางวัลจากการทำงาน การเลื่อนขั้นตำแหน่งล่ะก็ รับรอง คนที่มีพฤติกรรมอย่างที่ผมยกตัวอย่างเล็กน้อยมาว่านั้น ไม่อยู่ใน list ครับ