..คนขี้เหงา..
เพียงสบตาหวานไหวในวันก่อน
จึงแอบซ่อนความในใจไว้ในจิต
สำหรับคนขี้เหงาอยู่เนาว์นิตย์
จึงเผลอคิดวาดฝันอันตระการ
กับรอยยิ้มแยบเยื้อน..เกลื้อนใบหน้า
เพียงวาจาน้อยคำที่ย้ำขาน
เพียงแต่ความชิดใกล้ใต้ผลงาน
จึงเผลอตัวฝันหวานมานานวัน
นี่หัวใจรักหรือชอบตอบไม่ได้
รู้แต่ใจสับสนกังวลหวั่น
รู้ว่าคิดถึงเขาเหงาจาบัลย์
รู้ว่ามันยาวนานคราวเขาไกล
แล้วอยู่อยู่ถึงวันที่ฝันคว้าง
เหงาอ้างว้างปวดกมลจนหวั่นไหว
เมื่อเห็นเขาเคียงคู่อยู่กับใคร
ในหทัยเจ็บร้าวราวแส้โบย
ก็รู้แล้วว่ารัก ประจักษ์แจ้ง
จึงอ่อนแรงอ่อนกมลจนระโหย
ไม่ทันคิดผิดหวังพลังโรย
คงเป็นโดยดวงชะตามาบันดาล
เก็บสายรุ้งแห่งฝันฝนวันก่อน
ก้มหน้าซ่อนสายตาคราพบผ่าน
นี่กี่ครั้ง กี่คราวที่ร้าวราน
คนสงสารเห็นใจยังไม่มี
ที่มา : นิสารมย์ อ.เมือง ชุมพร
|
