ตอนที่3 เกาะสวรรค์
หยิบย่าม สะพายเป้
สู่เส้นทาง หันเห เปลี่ยนผัน
แกล้งหลงลืม ชีวิต ประจำวัน
ทำตามฝัน ให้รางวัล
หัวใจ
หยิบย่าม สะพายเป้
หนีความซ้ำซาก จำเจ ใกล้-ใกล้
มองหา เส้นทาง ที่ยาวไกล
ปล่อยหัวใจ กระเจิง ไปรอ
หยิบย่าม สะพายเป้
ใส่ใจ ทุ่มเท เป็นต่อ
รวมกำลัง สานความฝัน ไม่รีรอ
สู่จุดหมาย
เลิกท้อ
เสียที
ฉันหยิบไดอารี่เล่มเก่า สมัยเรียนมหาวิทยาลัยมาเปิดพลิกอ่านทีละหน้า ในยามเช้าของวันอาทิตย์ วันหยุดประจำสัปดาห์วันเดียวที่ฉันมีอยู่ บางหน้าขาดหายไปบ้าง เนื้อความไม่ปะติดปะต่อกันเสียเลย ฉันลอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อคิดเสียดายบางเนื้อความที่มันได้หายไป
. ก่อนที่จะเลื่อนสายตามาหยุดอ่านบทกลอนบทหนึ่ง และก่อนที่ความคิดฉันจะหลุดลอยไปกับบทกลอนบทนั้น
..
กลางเดือนมีนาคมของปีการศึกษาชั้นปีที่สอง เป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อนที่แสนยาวนาน อากาศค่อนข้างร้อน ถึงร้อนจัด ฉันและเพื่อนๆ นอนกองรวมอยู่ในห้องห้องหนึ่ง ณ บ้านเช่าหลังใหญ่ของหมู่บ้านจัดสรร ซึ่งพวกเรา 9 ชีวิต ในบ้านหลังนี้ต่างรวมตัวกันอย่างง่ายๆ ในข้อต่อรองของคำว่า ง่ายๆ ไม่เรื่องมาก และอิสระเสรี และนั่นคือเหตุผลสำคัญที่ของเหล่านักศึกษาหญิงเช่นพวกเราตกลงปลงใจที่จะมาใช้ชีวิตภายใต้หลังคาเดียวกัน
เสียงเครื่องปรับอากาศตัวเก่าเครื่องเดียวทั้งบ้าน ครางกระหึ่มประสานไปกับเสียงสนทนาของบรรดาสาวๆ แทบฟังไม่ได้ศัพท์ ฉันนอนแผ่หลากางหนังสือนิตยสารแฟชั่นฉบับใหม่ล่าสุด อย่างสบายเอกเขนกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของบรรดาเพื่อนสาว ที่ต่างแย่งชิงที่จะเป็นฝ่ายเล่าเหตุการณ์ตื่นเต้นของบรรยากาศการสอบไฟนอลวันสุดท้ายที่พึ่งจะผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง ฉันนอนฟังบทสนทนาของเพื่อนไปพลาง ยิ้มขำกับตัวเองบ่อยครั้ง
.. ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ดังสลับไปมาซ้ายขวา ทันใดนั้น
..ฉันทะลึ่งลุกขึ้นพรวด ลุกขึ้นนั่งหันมองหน้าเพื่อนๆ ทีละคน
อยากไปเที่ยวจัง
. ไปเกาะสมุยกันเถอะ
นั่นเป็นประโยคบอกเล่า และประโยคคำถามในคราวเดียวกันจากฉัน
ความนิ่งเงียบเข้ามาเยือนห้องนั้นชั่วขณะ และทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว เสียงเริ่มดังขึ้นกว่าเดิม แต่คราวนี้คำพูดของฉันเป็นผล เพราะหัวข้อสนทนาเมื่อสักครู่นี้ กลายเปลี่ยนมาเป็นหัวข้อใหม่ที่ฉันเป็นผู้ตั้งขึ้นมา
โอเค งั้นใครไป
เก็บของ เดี๋ยวเราไปลองชวนพวกเพื่อนผู้ชายดูเผื่อจะมีคนร่วมซ่าเพิ่ม
8 ชีวิต สำหรับการรวมตัวในทัวร์ครั้งนั้น ทุกคนต่างพร้อมและสมัครใจที่จะไป ถึงแม้การเดินทางจะค่อนข้างกระท่อนกระแท่นสักเพียงใดก็ตาม ก็ไม่อาจมีอุปสรรคอันใดมาขัดขวาง กลุ่มพร้อมจะซ่า ของพวกเราแม้แต่น้อย
นั่นคือต้นสายปลายเหตุของการเดินทางครั้งนั้น ฉันภูมิใจที่จะเล่าให้ทุกคนฟังเมื่อมีใครทะลึ่งถาม ถึงที่มาของการเดินทางอย่างฉุกเฉินในครั้งนั้น
ไม่มีการเตรียมตัวล่วงหน้า ไม่มีการบังคับขู่เข็ญ และไม่มีแม้แต่แผนการณ์คร่าวๆ หลังจากรวบรวมสมาชิกพรรคพวกร่วมซ่าได้เป็นตัวเป็นตน พวกเราก็รีบจับรถตู้คันสุดท้ายตรงดิ่งมุ่งสู่ตัวเมืองจังหวัดสุราษฏร์ธานีทันที ในค่ำคืนของวันนั้น
..กับที่พักอันแสนอบอุ่นในบ้านหลังน้อยกลางใจเมืองสุราษฏร์ธานี บ้านเกิดเมืองนอนของเพื่อนคนหนึ่งหนึ่งในสมาชิกกลุ่มทัวร์ครั้งนี้ อาหารอันเลิศรส รสชาดระดับกุ๊กมืออาชีพ พร้อมยกมาเสริฟเต็มโต๊ะอาหาร พวกเราลงมือจัดการอย่างชนิดม้วนเดียวจบ อิ่มแปล้ไปตามๆ กัน
เราไปเดินย่อยอาหารกันก่อนนอนดีกว่า ลุกขึ้นมาเลย เราโทรให้ป๊าเอารถมารับแล้วนะ นั่นเป็นเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินเลย ในชั่วโมงนั้น นายเจ้าของบ้านกล่าวชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับกุลีกุจอทั้งพลักทั้งดันให้บรรดาเพื่อนๆ ที่ต่างเอนหลัง นอนแผ่หลาอยู่กลางบ้านนั้นต้องลุกขึ้นยืน ด้วยความหวานอมขมกลืน
2-3 ชั่วโมงทีเดียว กับการเดินทัวร์รอบตัวเมืองบ้านดอน อำเภอเมืองของจังหวัดสุราษฏร์ธานีในยามราตรี ผู้คนส่วนใหญ่ไม่ได้นอนหลับไหลอย่างที่ฉันวาดภาพไว้ ชาวเมืองบ้านดอนออกอาการคึกคักอย่างเห็นได้ชัด ผิดกับจังหวัดอื่นๆ ในยามค่ำคืนเช่นนี้ ร้านรวงและอาหารการกินละลานตาเต็มไปหมด ผู้คนที่เดินกันขวักไขว่เบียดเสียดกันวุ่นวาย
.และนั่นเป็นการเดินทางไกลที่แสนสาหัสสำหรับฉันอย่างแท้จริง ฉันอดไม่ได้ที่จะแอบคิดอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
.. นี่ฉันเดินรอบตัวเมืองจนแทบเขียนแผนที่ของอำเภอนี้ได้แล้วนะ
. แต่ฉันก็ต้องเก็บงำเงียบเอาไว้ นั่นคือวิธีที่ดีที่สุด ที่ฉันเลือกทำในตอนนั้น หากไม่กลัววิธีการกลั่นแกล้งที่อาจจะตามมาอีกเป็นระลอกที่สอง ถ้าฉันตะโกนเจ้าความคิดนั้นออกไปจริงๆ
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นกับการเดินทางทางน้ำ บนเรือลำยักษ์ ที่ใครๆ ต่างพากันเรียกมันว่า เรือเฟอร์รี่ ความใหญ่ยักษ์ของมัน ทำเอาเพื่อนฉันบางคนถึงกับเข่าอ่อน ผนวกกับความกลัวการนั่งเรืออยู่เป็นทุนเดิมแล้ว เล่นเอาเหนื่อยเอาการทีเดียว กับการหว่านล้อมให้เพื่อนคนนั้น แข็งใจก้าวย่างขึ้นบันไดเดินขึ้นสู่ตัวเรือได้
กลัวไปทำไม เรือจมก็ตายกันหมด มีเพื่อนตายจะกลัวทำไม และนั่นเป็นคำพูดปลอบใจในเวลานั้น และมันก็ได้ผลเกินคาด เพื่อนคนนั้นรีบหยิบเป้ขึ้นสะพายหลัง เดินนำหน้าเพื่อนฝูงไปยังทางขึ้นตัวเรือทันที
เมื่อเรือขนานใหญ่ ขนาดความจุผู้คนนับเป็นร้อยๆ ชีวิต เทียบถึงท่า
นั่นคือจุดหมายปลายทางของพวกเรา
.. จากภาพชายหาดสีขาวใกล้ลิบๆ กับพื้นน้ำทะเลสีน้ำเงินเข้มเมื่อ15 นาทีก่อนหน้า แปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าใสแจ๋ว มองเห็นพื้นสายสีขาวนวลเป็นลอนคลื่น อยู่เบื้องล่าง ฉันชะโงกหน้ามองลงมาจากชั้นดาดฟ้าของเรือโดยสารลำใหญ่นั้น จ้องมองพื้นน้ำ ณ ท่าเทียบเรือตรงหน้า ภาพผู้คนที่ต่างเร่งรีบเบียดเสียดทยอยกันเดินลงมาจากเรือลำใหญ่เป็นแถวๆ ฉันจ้องมองความโกลาหลเล็กๆ นั้น พร้อมกับนึกขำในใจ นี่ถ้ามีใครสักคนจ้องมองลงมาเหมือนกับที่ฉันกำลังทำอยู่ ในขณะที่ฉันเป็นส่วนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มฝูงชนที่เร่งรีบนั้น ท่าทางของฉันคงขำๆ พิลึก ไม่แพ้กัน
. ฉันอดไม่ได้ที่จะกดชัตเตอร์ภาพอันแสนวุ่นวายนั้นไว้เป็นอีกภาพอันน่าทึ่ง
รถโดยสารคันเล็ก แรงขับเคลื่อนขนาดปานกลาง พาพวกเราทั้ง 6 ชีวิต พร้อมกับนักท่องเที่ยงชาวฝรั่งหัวแดงอีก 4-5 ชีวิต ไปตามเส้นทางอันแสนจะคดเคี้ยว ความลาดชัน เป็นระยะๆ สลับไปกับ ที่ราบต่ำ สันดอนเล็กๆ เพิ่มจังหวะความคึกคนองในการเดินทางได้เป็นอย่างดี ตลอดเส้นทางสามารถมองเห็นสีน้ำเงินเข้มของฝั่งทะเลลางๆ ช่างเป็นภาพที่มีเสน่ห์ชวนให้หลงไหลเสียเหลือเกิน
. รถโดยสารแล่นมาจอดเทียบบังกาโลแห่งหนึ่ง ตามชื่อบังกาโลที่พวกเราได้ทำการบ้านค้นคว้าข้อมูล ตรวจสอบราคาค่าที่พักกันมาเมื่อครั้งก่อนเรือจะเทียบถึงท่า
.. เพียงบังกาโลหนึ่งหลังเท่านั้น ที่พวกเรายอมจ่ายเงินเป็นค่าที่พัก สำหรับ3 คืนบนเกาะสวรรค์แห่งนี้ ราคามันไม่แพงเลย เมื่อเทียบกับบังกาโลหลังงามถัดไป เพียงมองจากภายนอกแว้บเดียว ก็ทราบได้ทันทีว่า ระดับดาวมันช่างแตกต่างกันยิ่งนัก
แต่นั่นก็เป็นที่พักที่สุดหรูที่สุดแล้วสำหรับพวกเรา
. หลังจากโยนกระเป๋าสัมภาระกองรวมกันไว้กลางห้องพัก เปิดเครื่องปรับอากาศให้อากาศเย็นฉ่ำ ก่อนจะเคลื่อนพลกันออกไปสำรวจพื้นที่ บริเวณโดยรอบบังกาโล โชคดีทีเดียว ที่บังกาโลของเราติดกับชายทะเลเพียงแค่ 20 เมตรของระยะทางเดินเท้า บริเวณ หาดเฉวง ความยาวหลายกิโลเมตร ทอดยาวสุดสายตา บริเวณชายหาดละลานตาเต็มไปด้วยบิกีนี่ หลากสีสันแสบตา กระจายอยู่แน่นขนัด การนอนอาบแดดของพวกชาวตะวันตกทำไมถึงเป็นที่นิยมกันได้ขนาดนี้ นั่นเป็นคำถามที่ฉันเคยพยายามหาคำตอบ แต่จนแล้วจนรอด ฉันก็ละเลยที่จะเสาะแสวงหาคำตอบ เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่ฉันจะไปเสียเวลากับคำถามโง่ๆ เหล่านั้น ดีเสียอีก นั่นอาจจะเป็นจุดขายจุดหนึ่งที่เป็นแรงดึงดูดนักท่องเที่ยวบ้านเราให้ร่วมด้วยช่วยกัน รณรงค์ให้เที่ยวภายในประเทศ เข้ากับนโยบายของรัฐบาลได้อย่างดีทีเดียว
คืนนี้เราไปดูแสง สี เสียง ฝั่งนู้นกันดีกว่า พวกเราว่าเข้าท่ามั้ย เสียงเพื่อนคนหนึ่งเสนอความคิดเห็น
ดูโชว์ คาบาเร่ ดีกว่า เมื่อกี้เห็นเด็กมันเดินแจกใบปลิว รู้สึกจะแสดงโชว์คืนนี้ด้วยนะ และเสียงเสนออีกรายก็รีบแทรกขึ้น
ไม่มีแม้เสียงตอบรับ หรือคัดค้านใดๆ จากข้อเสนอนั่น เพียงแต่ในขณะนั้นพวกเราต่างรับรู้ถึงโปรแกรมอันยาวเหยียดสำหรับคืนนี้กันอย่างคร่าวๆ ด้วยความรู้สึกนึกคิดของแต่ละคน
ช่วงเวลาบ่ายโมงกว่าๆ แสงอาทิตย์กำลังร้อนแรง ไอความร้อนที่มองเห็นได้อย่างถนัดจากพื้นผิวน้ำ กระทบกับแสงแดดมองคล้ายภาพในจินตนาการ ในขณะนั้นที่ฉันและเพื่อนๆ กำลังนั่งทอดสายตา ปล่อยอารมณ์กระเจิงไปไกล โดยไม่มีทีท่าจะเรียกมันกลับคืนมาเมื่อไหร่ ช่วงเวลาของการเก็บเกี่ยวความสุขของแต่ละคน ต่างอิสระไร้พันธนาการอย่างที่ไม่เคยสัมผัสกันได้บ่อยครั้ง เพื่อนฉันบางคนเดินไปนั่งคุยกับฝรั่งสาวหุ่นอวบอั๋น ที่นอนอาบแดดแผ่หลา อยู่ริมฝั่ง
มันเป็นการฝึกภาษาน่ะ
.. เรียนมาไม่ได้ใช้ เดี๋ยวฝุ่นจับเขรอะ 555 นั่นเป็นเหตุผลที่เขาหยิบยกมาอ้างเมื่อโดนเพื่อนๆ รุมซักถาม ด้วยความสนใจใคร่รู้
บางคนกำลังสนุกอยู่กับการชักภาพ วิวสวยๆ กับบรรดานางแบบจำเป็นหุ่นเซ็กซี่ ด้วยการที่นางแบบทุกคนเต็มใจอย่างยิ่งกับการโพสท่าให้เพื่อนฉันได้ถ่ายเก็บไว้
แต่ละคนโพสท่ายังกับดาราดังแน่ะ เนื้อ นม ไข่ ยังไงยังงั้นเลยว่ะ แค่ชมเข้าหน่อยว่าบิวตี้ฟูล คุณเธอก็สยายผม ยิ้มกว้าง หันมาสู้หน้ากล้องกันแทบไม่ต้องร้องขอ ให้ตายเถอะ คุ้มชะมัด นั่นเป็นคำให้การของตากล้องประจำกลุ่มของเรา
ชั้นโดนไอบังอินตะละเดีย นั่น มันหลอกเอาเงินไป 100 บาทฟรีๆ อ่ะ เสียงแว่วๆ ของเพื่อนสาวอีกคนหนึ่งโอดครวญ มาทราบคราวหลังว่าแม่เจ้าประคุณดันอุตริยื่นมือให้บังอินเดียดูดวงให้ เพียงแค่ตาบังนั่นทักเธอว่า กำลังเฮงละแม่เอ้ย 100 บาทหล่ะเธอ ค่าหมอบัง เพื่อนๆ ต่างลงความเห็นว่าเป็นเสียงเดียวกันว่า นั่นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลเป็นอย่างยิ่ง ไม่จำเป็นต้องมาโอดครวญแต่อย่างใด
เสียงกีตาร์กับเสียงฮัมเพลงเบาๆ ของหนุ่มช่างศิลปินเพื่อนฉันอีกคน ได้ยินอยู่เป็นระยะๆ ฉัน แอบหันไปร่วมแจมอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมานั่งพิงต้นมะพร้าวแคระ ที่อันแสนวิเศษที่ฉันสามารถจับจองได้ก่อนใครเพื่อน ทุกอิริยาบทของเพื่อนๆ ฉันบรรยายลงในสมุดบันทึกคู่ใจได้เป็นฉากๆ กับมุมหนึ่งท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนฝูงที่คุ้นเคย
คืนนั้น ฉันจำไม่ได้เสียทีเดียวว่าพวกเราไปถึงแหล่งแสง สี เสียงของเกาะกันได้อย่างไร จำได้แต่เพียงลางๆ ว่า พวกใช้เวลากันอยู่พักใหญ่กับการยืนโบกรถ(ฟรี) อยู่ริมถนน รถคันแล้วคันเล่าผ่านมา และก็ผ่านไป มีบางคันที่บีบแตรทักทายพวกเราเสียงดัง แต่ก็ไม่ยอมหยุด บางคันแตะเบรกมาแต่ไกล แต่ก็เหยียบคันเร่งอย่างเร็ว เมื่อรถมาชลออยู่ตรงหน้า
. นั่นเป็นของเล่นชิ้นใหม่สำหรับพวกเรา กับความคิดอุตริที่จะประหยัดเงินค่ารถ แต่มันก็เป็นการท้าทายความสามารถของพวกเราได้นักเชียว เราพลัดกันเป็นผู้โบกรถ อยู่พักใหญ่
. ก็อย่างที่บอก ฉันจำไม่ได้เสียเลยว่า คืนนั้น พวกเราประสบความสำเร็จกับการโบกรถหรือไม่ เพราะนับจากคืนนั้นวิชาการโบกรถบนเกาะแห่งนั่นก็กลายมาเป็น วิทยายุทธที่พวกเรามักจะใช้กันจนกลายเป็นความเคยชินสำหรับการทัวร์ในครั้งต่อๆ ไป
นั่นดูฝรั่งคนนั้นสิ หน้าร้านน่ะ เห็นป่าว คนนู้นดีกว่า ยืนอยู่คนเดียวด้วย ไม่อ่ะ นี่ดีกว่า นั่งอยู่นี่หลังป้ายคัตเอาท์นั่น เอ้ยมองมาทางนี้ด้วย เสียงเอะอะตะโกนแผดเสียงดังของบรรดาสาวๆ กลุ่มเรา กับมือไม้ที่ชี้กันพัลวัน
สาวๆ กลุ่มนั้นเจ๋งเป็นบ้าเลยว่ะพวก นู่นก็ใช่ย่อย ดีสิ นู่นเดินมาทางนี้พอดี เฮ้ยๆ ดูโน้น สาวญี่ปุ่นนั่นน่ะ ให้ตายเถอะ โอ้ววว และเสียงของบรรดาชายโสด เพื่อนฉันอีกล่ะ แข่งกันตะโกนไม่แพ้กัน
แสง สี เสียง ตามถนนเล็กๆ บริเวณนี้ แออัดเนืองแน่นเต็มไปด้วยบรรดานักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ เสียงเพลงดังกระหึ่มที่แทบทำเอาหูทะลุ แสงไฟที่แข่งกันวาดลวดลาย ระเริงอยู่ตามป้ายคัตเอาท์ สีสันสวยงาม เหมือนงานวัดสมัยฉันยังเล็กๆ ต่างกันตรงที่ว่า ความทันสมัยของกาลเวลา ที่ทำให้ภาพดูแลเปลี่ยนไป แต่สำหรับฉันมันแทบไม่มีส่วนแตกต่างกันอย่างไร มันก็คือเสียงเพลงที่ดัง กับแสงไฟในความมืด ฉันเดินเก็บรายละเอียดของภาพยามค่ำคืนนั้นไปเรื่อยๆ ความแปลกใหม่ของสถานที่ที่เคยคุ้นเคย กับภาพที่ไม่คุ้นชิน ฉันอมยิ้มอยู่คนเดียวอีกแล้ว
. จะมีเพื่อนคนไหนเอะใจขึ้นมาบ้างนะ ว่าฉันก็เป็นคนพื้นที่เลือดเนื้อเชื้อไขของเกาะสวรรค์แห่งนี้คนหนึ่งเหมือนกัน นั่นเป็นเรื่องราวส่วนตัวของฉัน
ไม่บ่อยครั้งหรอกที่ฉันจะเล่าให้ใครๆ ฟัง และคงไม่แปลกหากไม่มีเพื่อนคนไหนนึกจะถามขึ้นมา ถึงแม้บางครั้งฉันจะสามารถทำตัวได้กลมกลืนกับคนท้องที่ได้ดีแค่ไหนก็ตาม
. ฉันเก็บภาพความทรงจำของบ้านเกิดของมารดาในครั้งนั้นไว้ในใจ และชอบที่จะหยิบบันทึกเรื่องราว ณ สถานที่แห่งนี้มาอ่านบ่อยครั้ง กับความรู้สึกอุ่นๆ เพียงน้อยนิดที่ฉันโหยหา ในบางเวลาที่ฉันปล่อยอารมณ์ให้ว่างจนเกินไป
ฉันไม่ได้แต่บทกลอนนี้ขึ้นมาในขณะที่ฉันนอนเล่นอยู่ในห้องกับเพื่อนสาว แต่ฉันกลับแต่งกลอนบทนี้ขึ้นมาภายหลังจากวันสุดท้ายบนเกาะสวรรค์แห่งนั้น
หยิบย่าม สะพายเป้
ภายหลังจากที่ฉันแอบเก็บภาพเพื่อนๆ ที่ต่างลุกขึ้นเก็บสัมภาระ กระเป๋าเป้ ย่ามสะพาย ส่วนบุคคลขึ้นพาดบนบ่า บ้างก็จูงๆ ลากๆ ถูๆ ไปกับพื้น บ้างก็โอบกอดไว้ข้างหน้า สีหน้าของทุกคนแสดงถึงอาการเสียดายช่วงเวลาอันน้อยนิดบนเกาะแห่งนี้อย่างเห็นได้ชัด เมื่อเสียงประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ของท่าเรือดังขึ้นมา เป็นอันทราบกันดีว่า เวลาของพวกเราได้หมดลงแล้ว
.. ฉันเดินตามหลังกลุ่มเพื่อนๆ ไปตามทางเดินขึ้นสู่เรือยักษ์ลำเดิม อดหันมามองบรรยากาศอันชวนหลงไหลนั้นอีกครั้งไม่ได้
นี่ฉัน หยิบย่าม สะพายเป้ มาได้ไกลถึงนี่ เลยเชียวหรือ
|
