เมื่ออายุย่างเข้าวัย 30 ขึ้น    เคยไหมที่เราเกิดนึกคำถามคาใจในวัยเด็กขึ้นมาได้  แล้วก็เกิดอาการปวดเศียรเวียนเกล้ากับตัวเอง  เพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร  เนื่องจากพ้นวัยที่จะคิดจะฝันอะไรๆแบบวัยเด็กได้อีกว่า  "  โตขึ้นอยากจะเป็นอะไร "

      ช่วง วัยสัก 3-4ขวบ หรืออาจจะสัก 7-9ขวบ   เรามักจะคิดฝัน  และจินตนาการเอาว่าเราคือ สิ่งที่เราอยากเป็น  ....อยาก เป็น หมอ  อยากเป็นครู อยากเป็นตำรวจจะได้จับผู้ร้าย ฯลฯ     วัยที่อะไรๆ ก็ไม่เกินจริงเพราะสิ่งที่อยู่ในสมองมันซ้อนทับกับความฝันของตัวเองจนแยกไม่ออก   ความที่เรายังเด็กวิธีการคิดวิธีการตอบสนองต่อโลกก็คือการลื่นไหลไปกับจินตนาการ  มันไม่ใช่การหลอกลวงตัวเองว่าเราจะเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้  แต่เรียกได้อีกอย่างว่า  การเลือกสรรค์ที่จะเป็นอย่างจินตนาการ

      ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อการรับรู้ต่างๆได้ถูกเติมเข้าสมองและความนึกคิดเรามากขึ้นๆตามวัยจะทำให้เพื่อนสนิทที่เราเรียกขานว่าจินตนาการ หายไปบางส่วนจนอาจจะไม่เหลือคำถามเดิมๆที่เคยมี   คำถามยอดฮิต  คำถามที่เป็นแรงกระตุ้นและแรงผลักให้ใครต่อใครหลายๆคนได้ดิบได้ดี จนมีหน้ามีตาในสายงานอาชีพต่างๆได้หดหายไปจนอาจจะไม่เหลืออยู่ในใจ  

     "  โตขึ้นอยากเป็นอะไรจ๊ะ   "  น่าจะเป็นหนึ่งในคำถามที่เราคุ้นเคยและเฝ้ามองหาคำตอบให้ตัวเราเองเรื่อยมาตั้งแต่วัยเด็ก    แม้บางคนไม่เคยตั้งคำถามนี้ให้ตัวเอง  แต่ก็อาจจะเคยมีบ้างที่คุณน้าใจดีข้างบ้านเดินมาทักทายแล้วถามคำถามนี้กับเรา

      แล้วเราได้คำตอบนี้แล้วหรือยังครับ  ?

     อันนี้มันก็ต้องให้ทุกคนที่เคยผ่านวัยเด็ก ได้ลองตอบ หรือลองรำลึกถึงมันดูเพราะมันคือเพื่อนเก่าเพื่อนแก่  ที่ทำให้เราโตมาอย่างมีแรงกระตุ้น

    ผมเป็นคนนึง ที่เคยถูกถาม  เคยคิดจินตนาการว่าตัวเองอยากเป็นวิศวกร  เมื่อเข้าเรียนจึงมุ่งมั่นที่จะเรียนมัธยมสายวิทย์-คณิต   แล้วก็เรียนมาจนจบมัธยมปีที่6ซึ่งเป็นวัยที่คำถามเริ่มจะลางเลือน   "โตขึ้นอยากเป็นอะไรจ๊ะ" ....เมื่อวัย5 ขวบผมอาจจะตอบว่าอยากเป็นหมอ   พอเข้าวัยมัธยมก็อยากเป็น วิศวกร...  แต่  ..

         มารู้ความจริงเมื่อใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยว่าจินตนาการในวัยเด็กมันมีพลังน้อยเหลือเกิน   ผมไม่ได้ตอบว่าอยากเป็นวิศวกรอีกแล้ว     เพราะเรียนจบแผนวิทย์แต่ไปเลือกเรียนด้านโบราณคดี   ไม่ทราบว่าจินตนาการหรือแรงดลใจจากภูติผีตนใดจึงทำให้ผมเลือกเรียนทางสายที่ไม่เคยได้คิดมาก่อนว่าจะเรียนได้

        มารู้ตัวอีกที  ผมก็หลงไหลในศิลปะเนื่องจากเรียน โบราณคดี เอกประวัติศาสตร์ศิลปะ  และเมื่อการรับรู้และข้อมูลต่างๆที่ทะลักจุกแตกเข้าสู่ตัวจนล้น  จินตนาการที่เคยมีเพื่อหล่อเลี้ยงคำถาม " โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไรจ๊ะ " และคำตอบที่เคยคิดว่า..อยากเป็นวิศวกร   ก็ได้อันตรธานหายไป  

       เมื่อคนเราโตขึ้นๆ จินตนาการ ต่อคำถามบางคำถาม  อาจจะมีการใช้จิตสำนึกเข้าไปช่วยตอบได้โดยมีการวิเคราะห์หาคำตอบ    แต่ จินตนาการต่อ คำถามฝังใจที่ว่า  "  โตขึ้น เราอยากเป็นอะไร " กลับเป็นอะไรๆที่ผมแทบไม่เคยมอง  และบางทีไม่เคยคิดย้อนไปมองด้วยซ้ำ  เพราะ นี่ก็เข้าช่วงวัยอายุ  30 แล้ว

       ถ้าจะให้ตอบตอนนี้   คงไม่รู้จะตอบอย่างไรดี  ว่าโตขึ้น(กว่านี้)อยากเป็นอะไรแต่ก็อยากให้น้องๆ ที่ยังอยู่ในวัยเรียนได้ลองใช้จินตนาการร่วม   ได้ลองย้อนกลับไปถึงคำถามนั้นดู   บางทีก่อนที่เราจะพ้นเลยวัยแห่งจินตนาการเราอาจจะไม่หลงเดินทางผิด หรือ  อย่างน้อย ก็เป็นการย้อนไปเจอเพื่อนเก่า  ย้อนไปคุยกับตัวเองและพูดกับตัวเอง   ว่า  " โตขึ้นเราอยากเป็นอะไร "

      อาจจะไม่มีคำตอบ  หรือบางทีเราไม่อยากรู้คำตอบ   แต่มันก็เป็นสิ่งที่มีค่า  ถ้าเราได้ลองนึกคิดถึงมันบ่อยๆเมื่อเราท้อแท้ เมื่อเราเหนื่อยหน่ายในหน้าที่การงาน  การเรียนและการใช้ชีวิต

     ให้คำถามนั้นได้เตือนเรา  ว่า ชีวิตเรายังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ และอย่าไปท้อกับมันแม้เราจะยังไม่ประสบผลสำเร็จในสิ่งนั้นๆก็ตาม 

     ตอนนี้ผมเองก็ชักอยากรู้แล้วว่า...   โตขึ้น    ผมอยากเป็นอะไร