ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้......ไม่ว่าจะเป็น...รูปร่างหน้าตา
ชาติตระกูลหรือแม้กระทั่ง.........ความรัก
ฉันเองเกิดมาไม่ได้มีพร้อมทุกอย่าง มีพ่อแต่ขาดแม่ แน่นอนใครที่เป็นแบบนี้ย่อมรู้ว่าขาด
ความอบอุ่นแค่ไหน ชีวิตที่มีปมด้อยเช่นนี้ใครอาจน้อยเนื้อต่ำใจแต่ฉัน....ไม่ใช่
สวรรค์ไม่ได้มีให้เราครบทุกอย่าง เราต่างหากที่ต้องดิ้นรนเองบ้าง เกิดมาครบ 32 ก็บุญเท่าไหร่
ตอนเด็กอาจมีเสียใจบ้าง แต่โตขึ้นย่อมรู้ว่าบนโลกกลมๆ ใบนี้ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีเหตุผล
ฉันเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาโดยตลอด ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยออกนอกกรอบ
ไม่เคยทำตัวเองให้ตกต่ำ ไม่หลงผิดกับสิ่งที่ไม่ดี จนกระทั่งเรียนจบปริญญา ปู่ ย่า พ่อ
ดีใจกันมากรวมถึงตัวฉันเองด้วย ที่เรียนจบซักที ตอนแรกที่เรียนตรีจบ
กะต่อโทเพราะพ่อบอกจะได้มีอนาคตดีๆ จะได้เจอคนที่ดีๆ ใจมันก็อยากเรียนนะ
แต่ไม่อยากรบกวนเงินพ่อ กะว่าจะทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียน แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้
ฉันทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง เกือบ 2 ปีแล้ว ยังไม่มีเงินเก็บเลย เลยตัดสินใจออก
แล้วการเรียนต่อโทนั้น คงต้อง..........
และแล้วชีวิตที่สุดแสนจะราบเรียบ และขาดสีสันของฉันก็เริ่มมีชีวิตชีวา
เมื่อที่ทำงานเก่าได้มอบสิ่งดีๆให้ คือคนรัก ที่บังเอิญได้มาเจอกันและทำให้เราเป็นแฟนกัน
เค้าเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่ง ไปว่าจะเป็นฐานะ การศึกษา ส่วนฉันล่ะ......ไม่มีอะไรคู่ควรเลย
เค้าพาฉันไปเที่ยวในที่ๆ ฉันไม่เคยไป พาไปเดินเล่นห้าง พาไปกินข้าว เราเจอกันทุกวัน จ-ศ
ส่วนเสาร์-อาทิตย์ เค้าต้องเรียน ป.โท รวมทั้งอยู่กับครอบครัว เค้าเป็นคนที่รักครอบครัวมาก
นี่แหละที่ทำให้ฉันหลงรักเค้า เค้าเป็นผู้ชายที่อบอุ่น จิตใจดีมีน้ำใจมาก
และยิ่งทำให้รู้ว่าเค้ารักฉันจริง แบบไม่มีเงื่อนไข ก็คือเหตุการณ์ๆนึง ที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกันฉัน
คิดทีไรน้ำตาไหลทุกที เพราะมันยากที่จะลืมมัน ตอนแรกฉันคิดว่าจะปิดบังเค้า
แต่เค้าถามหนักๆจนต้องพูด แต่เค้าก็ยังรักฉัน และเค้าบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหน
คำพูดทุกคำของเค้าฉันยังจำได้ ไม่เคยลืม ตลอด 1 ปีที่เรารักกัน
และฉันก็มีความสุขมาก ตลอดเวลาเลยที่เราได้อยู่ด้วยกัน
จนวันนึง สิ่งที่เราเลือกเกิดไม่ได้อีกอย่างคือ....ศาสนา
ฉันเป็นคนศาสนาพุทธ ส่วนเค้าอิสลาม ต่างกันมากนะ และเค้าบอกว่าทางแม่เค้าเคร่งมาก
ถึงกับไม่ยอมรับคนพุทธเลยทีเดียว ได้ยินอย่างนั้นแล้วแย่นะ ความรู้สึกที่มี
ดับวูบเลยตั้งแต่ที่เค้าพูด หน้าชาตัวชา น้ำตาไหลพราก เหมือนกับยังไม่อยากยอมรับความจริงบางอย่าง
อยากคิดซะว่ามันเป็นแค่ฝัน แต่ทำไงล่ะในเมื่อมันคือความจริง
แต่เค้าไม่ได้บอกให้เราเลิกกันนะ เค้าให้เราเป็นคนตัดสินใจ ว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อไป
ตอนแรกไม่อยากเลือก สุดท้ายก็ต้องเลือกซักทาง คือหยุดความสัมพันธ์ไว้แค่นี้
เหลือไว้แค่ความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เพราะยังไงเรารู้อนาคตขนาดนี้ ว่าเป็นยังไง
แต่ว่าเราเป็นเพื่อนกันได้แค่วันเดียว แค่วันเดียวเท่านั้นแต่ ทำไมมันทรมานอย่างนี้ ก็คนเคยรักกัน
อยู่ด้วยกันทั้งวันเกือบ จะครบสัปดาห์ แต่จู่ๆต้องมาเลิกรักกัน ด้วยเหตุผลเรื่องศาสนา
แน่นอนคนที่อ่อนแอ และอ่อนไหวอย่างฉัน ทำไม่ได้
เป็นไงเป็นกัน ในเมื่อฉันเลือกรักเค้าแล้ว ฉันกับเค้าก็ตกลงรักและเป็นแฟนกันเหมือนเดิม
แล้วฉันก็ยิ้มกับโลก ที่แสนโหดร้ายใบนี้ได้เหมือนเดิม
แต่ในที่สุดชีวิตฉันมันก็ มักจะไม่ราบรื่นเสมอไป
เราต่างคนต้องแยกกันเพื่อใช้ชีวิตของแต่ละคน จากที่เจอกันทุกวัน
ตอนนี้นานๆ เจอกันที ปรับตัวยากมากนะ เหงามากด้วยเหมือนต้องกลับมาอยู่ตัวคนเดียว...อย่างเคย
"เราต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ เลี้ยงตัวเองและครอบครัวให้ได้ อย่ายึดติดกับใครบางคน"
นี่คือคำพูด ที่เค้ามักจะบอกอยู่เสมอที่คุยกัน
ถึงแม้กายจะห่าง แต่ฉันเชื่อว่าใจเรา จะไม่ห่างจากกันแม้ซักวินาที
เรารักกันมาก และซื่อสัตย์ต่อกันมาก
เราพยายามโทรคุยกัน ให้ได้ทุกวัน ฉันยังมีเค้าเคียงข้างอยู่เสมอ ทุกวันนี้
เหงามาก ร้องไห้คนเดียวทุกวัน แต่ฉันต้องเป็นเสาหลักให้ครอบครัวให้ได้
ถึงแม้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ ฉันก็จะทำให้ได้
ฉันและเค้า จะกลับมาพบกัน พร้อมกับความสำเร็จด้วยกันทั้งคู่ ฉันเชื่ออย่างนั้น
และคำว่าศาสนาก็ไม่อาจ กั้นขวางความรักระหว่างเราได้
เพราะฉันเชื่อในความดี ที่ฉันได้ทำมาตลอดชีวิต
และท้ายที่สุดแล้ว ถ้าฉันจะต้องเป็นฝ่ายที่เจ็บ และทรมานแค่ไหน
ฉันก็จะไม่เสียใจกับสิ่งที่ฉันเลือก
"ฉันเลือกที่จะรักเค้า ........... เป็นคนรัก..........คนสุดท้ายในชีวิตของฉัน"
เขียนโดย
จินตนาการ
11กันยายน 2550
|
