คุณเคยรู้สึกบ้างหรือเปล่า บางครั้งเหมือนกับว่า เราไม่สามารถยืนอยู่ได้ ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
เมื่อเราขาดคนที่รักเราไปจากชีวิต อาจจะเป็นการพลัดพรากจากครอบครัว เพื่อไปเรียน ทำงาน
ต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ การแยกทางจากคนรัก การเสียสมาชิกคนสำคัญในครอบครัวไปด้วย
ความตาย ความรู้สึกเหล่านี้มันช่างเลวร้ายและทรมานสิ้นดี
ในความเป็นจริง มนุษย์สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง ก่อนที่เราจะมีคนที่เรารัก เราก็ไม่ได้มีใคร
ตอนที่พ่อแม่เราต้องสูญเสียปู่ ย่า ตา ยาย ท่านก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้แล้วก้อสร้างเราขึ้นมานั่นเอง
ผมคิดว่า การที่เราเจ็บปวดกับการพลัดพราก เป็นเพราะเราให้ความสำคัญกับสิ่งเหล่านั้นมากเกินพอดีหรือไม่
เพราะที่สุดแล้ว เราทุกคนต้องมีชีวิตอยู่ คนที่จากเราไปคงต้องการเห็นเราแข็งแรงและสดใสอย่างที่เคยเป็น
เรายังต้องแบกความหวังที่ยังไม่ลุล่วงของคนเหล่านั้นไว้ด้วย
แข็งแรงกว่าที่เคบเป็น ทำทุกวันให้เป็นวันใหม่เสมอ ชีวิตมีสิ่งดีๆรออยู่อีกมามายครับ
|
