นักสู้ ม.3

.

ลำนำแห่งชีวิต ของคนสู้ชีวิต

.

วิหคพลัดถิ่นและไมค์ ภิรมย์พร

.

.

วันเวลา   ผ่านล่วงไป  ในอดีต

ไม่มีสิทธิ์  คิดเสริม หรือเริ่มใหม่

ชีวิตหนึ่ง  ระหกเห  เซซัดไป

และขาดไร้  ซึ่งความรู้  สู้ชีวี

.

จบม.3  ถามหา ว่าเรียนต่อ

ไม่ย่อท้อ  ทิ้งทาง  หรือห่างหนี

แต่เคราะห์ซ้ำ  กรรมร้าย  ไม่รักดี

จึงหยุดที่  ม.ต้น  ทนช้ำใจ

.

นกเสรี  บินหนี จากกรงทอง

สู่ครรลอง  โลกกว้าง  ช่างสดใส

ด้วยสองปีก  ขยับกาง  อย่างมั่นใจ

ฝ่าฝันไป  ณ ปลายฟ้า  อันท้าทาย 

 .

เข้าโรงงาน  เคร่งครัด   หัดเย็บผ้า

เจ็ดปีกว่า  ผ่านไป  น่าใจหาย

ไร้เงินเก็บ  เจือจุน  เกื้อหนุนกาย

บ้านต้องเช่า  ข้าวเขาขาย  ใครแจกฟรี

.

ความรู้น้อย   ด้อยราคา  ค่าแรงต่ำ

ยิ่งตอกย้ำ เหมือนย่ำใจ  ให้หมองศรี

ใบเบิกทาง  อย่างพวกเขา  เราไม่มี

จึงถูกชี้  แบ่งเช่น  เป็นชั้นชน

.

ถูกเหยียดหยาม  ประณามว่า  สาระพัด

ความอึดอัด  จึงก้าวมา  หาเหตุผล

สาวโรงงาน  หรือสิ้นไร้  ไม่ใช่คน

ถึงแม้จน  แต่เพียงกาย  น้ำใจรวย

.

เปลี่ยนคำหยาม  เย้ยหยัน   ให้ฉันสู้

สองมือรู้  หนึ่งสมอง  ไม่ต้องสวย

ให้เวลา   ถ้าบุญเหลือ  เอื้ออำนวย

ประคองด้วย  พรแสวง  แห่งหัวใจ

.

มุมานะ พากเพียร  เฝ้าเรียนรู้

มีหนังสือ  เป็นเพียงครู  ให้สู้ไหว

นอกบทเรียน  ไร้ปริญญา  นำพาไป

มีเพียงใจ   อันเด็ดเดี่ยว  มุ่งเชี่ยวชาญ

.

เพียงกระดาษ  ใบนั้น  สำคัญหรือ

ฉันมีเพียง   สองมือ    คือคำขาน

และสั่งสม  บ่มวิชา  มาช้านาน

จนก้าวผ่าน  ถึงวันนี้  ที่หยัดยืน

.

อำลาจาก  เครื่องจักร  ขอพักผ่อน

แล้วบินจร  จากไป   อาลัยฝืน

ย้อนอดีต  กรีดประวัติ  แล้วหยัดยืน

ยิ้มยามตื่น  กับวันนี้   อย่างมีชัย

.

ความสามารถ  อาจทนง  จงตระหนัก

สูตรครูพัก  ลักจำ   ทำได้ไหม

ฟ้าของฉัน  วันนี้  ที่กว้างไกล

คือการได้  เสมอผู้  รู้ปริญญา

.

โปรแกรมเม่อร์  เซอร์สุด  วุฒิมอสาม

ฉันบินตาม  ดวงใจ  ที่ใฝ่หา

ใบเบิกทาง  ให้ฉันหรือ  คือวิชา

ประกายกล้า  แกร่งตั้ง  ในสังคม

.

ความทะเยอ  ทะยานอยาก  จากคำเหยียด

กล่าวสีเสียด   เปลี่ยนแรงผลัก  ที่หมักหมม

ให้หยัดสู้  กับผู้แกร่ง  แห่งสังคม

จากโคลนตม   พลิกสู่ดาว   พราวฟ้าเอย

.

วิหคพลัดถิ่น

๙ กันยายน ๒๕๕๐

!!! หมายเหตุแห่งลำนำ !!!

.

วันอาทิตย์อีกแล้ว  มาอยู่ที่ลานคำ  ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นว่า เข้ามาลานคำ อาทิตย์ละวัน มาพักผ่อน สิงสถิตย์นอนฟังเพลง อ่านบทกลอน บทกวี บทความ บทโศก บทเศร้า บทร้าวราน ฯลฯ ของเพื่อน ๆ ไปเรื่อยเปื่อย ง่วงก็นอน หิวก็กิน [ งานยังมีเหลือค้างอยู่บานเลย ๕๕๕ !!! ]

.

จับไมค์ มาใส่บล็อค ด้วยเพลง "นักสู้ ม.3" เขียนกลอนสะท้อนชีวิตตัวเอง ในอดีตที่หนีออกจากบ้านด้วยติดค้างวุฒิการศึกษาแค่ ม.3 เช่นกัน เคยเล่าไว้แล้ว ไม่อยากเล่าอีก จากบ้านใหญ่โตมโหฬาร จากโรงเรียนชั้นดี [ มันสอนให้ออกมาทำงานสำนักงาน ต่อให้ดีเลิศประเสริฐศรี ใจไม่รักดี ก็ไม่อยากเรียนฟะ ]

.

โบยบินอย่างอิสระเสรี พลัดพรากไปเรื่อยเปื่อย จะดูซิว่า ออกไปอย่างคนไม่มีอะไรติดตัวเลย มันจะอยู่หรือจะตาย  ตั้งปณิธานไว้ว่า ไม่ได้ดี จะไม่กลับไปกราบใครให้เสียมือแน่นอน  แต่คิดผิดถนัด เมื่อถึงเวลาที่ "ได้ดี" จริง ๆ กลับไปก็ไม่มีใครให้กราบเท้าแล้ว ....

.

ฉันไม่ใช่คนสู้ชีวิตหรอก ฉันท้อแท้บ่อยจะตายไป  แต่สิ่งแวดล้อม และสัญชาติญาณของการอยู่รอด มันค่อย ๆ สอนฉันไปทีละน้อย ให้ฉันต้องรู้จักที่จะ "อยู่ให้ได้" เพียงลำพัง ไม่ต้องพึ่งลำแข้งลำขาของใคร อยากมีชีวิตอยู่ ก็ต้องสู้ สู้ทั้งที่ไม่มีอะไร  สู้มือเปล่า  สู้กับโชคชะตา ถ้าไม่คิดจะสู้ ก็น่าจะไปเกิดใหม่ หรือไม่ ก็ไปตายซะ

. 

จะว่ากันแล้ว ไมค์ ภิรมย์พร ก็เป็นนักสู้ชีวิตคนหนึ่งที่ฉันชื่นชมในเส้นทางการดำเนินชีวิต ไม่แพ้ ต่าย อรทัยเลยนะ รู้จักชีวิตไมค์ แล้วต้องอึ้งไปหลายตลบ เขาเป็นคนจังหวัดอุดร ฯ มีชื่อจริงว่า "พรภิรมย์ พินทะปะกัง"  เรียนจบแค่ ป.6 ที่ อ.กุมภวาปี ก็เป็นเด็กชนบททั่ว ๆ ไป หาปูหาปลาไปตามเรื่องตามราวอย่างที่เห็น ๆ กันน่ะค่ะ

.

.

แต่ต่อมาเมื่อคิดอยากจะมีความรู้กับเขาบ้าง ก็เลยไปสมัครเรียนการเขียนลายไทย หลักสูตรระยะสั้นที่ศูนย์ศิลปาชีพบางไทร แต่ก็ไม่ได้ใช้ทำมาหากินเพราะประสบการณ์มีไม่ถึง แล้วที่บ้านก็ทำนา เลยไม่เอื้ออำนวยให้ไปนั่งเขียนลายไทยได้ เลยต้องจากนาไปขายแรง ทำทุกอย่าง กรรมกร ก็เป็น เข็นรถขายส้มตำก็ทำมาแล้ว

. 

.

เข้ากรุงเทพ อย่างไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง ไม่รู้เลยว่าจะไปกินนอนและจะไปทำงานอะไร ลงรถที่หมอชิต ก็เดินคิดไปตามสวนจตุจักร เห็นฟองน้ำเบาะรถยนต์เก่า ๆ  ขาด ๆ ที่กองขยะก็เก็บเอามาปัดฝุ่น เป็นหมอนหนุนใต้ร่มไม้ จนได้เข้าไปทำงานร้านอาหาร และได้ลองจับไมค์ร้องเพลงนั่นแหละทำให้ได้มีโอกาสพบคนในวงการชวนไปร้องเพลงโฆษณา จนมาเป็นไมค์ทุกวันนี้

.

.

ฉันนั่งอ่านประวัติไมค์ มีข้อคิดที่ดีอย่างหนึ่งที่อยากจะให้เพื่อน ๆ ได้เก็บไปคิดกันบ้าง ที่ไมค์ได้บอกไว้ว่า....เขาเคยท้อหลายครั้งหลายหน แต่ “ท้อ แต่อย่าถอย หากมัวแต่อาลัยอาวรณ์ ถอดถอนหัวใจร่ำไห้กับอดีตแล้ว จะก้าวเท้าไปข้างหน้าได้อย่างไร ชีวิตก็ต้องดำเนินไปด้วยการแสวงหา" ....

.

จริงอยู่ที่ว่าใบปริญญา อาจเป็นแค่กระดาษใบหนึ่ง เมื่อเทียบกับประสบการณ์ ปริญญาอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรมากเท่ากับคนที่สั่งสมประสบการณ์มากค่อนชีวิต แต่เราก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ใบปริญญาเป็นใบเบิกทาง ทางสังคมใช้ไหมคะ

. 

ชีวิตการต่อสู้ของฉันกับไมค์ เดินทางมาคล้าย ๆ กัน อยากรู้ว่าฉันต่อสู้มาอย่างไร จากวุฒิแค่ ม.3 เข้าโรงงานเย็บผ้าหาเลี้ยงตัว จนก้าวมาเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายไอทีให้กับบริษัทบรอดแบนด์แห่งหนึ่ง ก็เข้าไปดูที่หัวข้อ "รำพึง รำพันผ่าน สัญญากับใจ" หรือที่ลิ้งค์นี้เลย