ปัจจัยที่มีผลต่อการงอกของหลอดเรณูมีหลายปัจจัยด้วยกัน เช่น สภาพภูมิอากาศ พันธุกรรม ความเป็นกรด-เบส แสง อุณหภูมิ ความชื้น และน้ำตาล เป็นต้น แต่จากผลการศึกษาของงานวิจัยต่างๆ พบว่านักวิทยาศาสตร์นิยมใช้น้ำตาลเป็นตัวแปรในการศึกษาการงอกของหลอดเรณู เนื่องจากในธรรมชาติยอดเกสรเพศเมียจะขับสารที่มีน้ำตาลเป็นองค์ประกอบออกจากเซลล์ผิว เช่น น้ำตาลซูโครส ซึ่งสามารถชักนำให้เกิดการงอกของหลอดเรณู โดยน้ำตาลซูโครสทำหน้าที่ควบคุมสมดุลของน้ำภายในและภายนอกเซลล์ของเรณู และยังเป็นอาหารของเรณูอีกด้วย

         ความมีชีวิตของเรณูในพืชแต่ละชนิดมีความแตกต่างกัน ตั้งแต่ดอกเริ่มบานจนถึงหลังจากดอกบานไปแล้วระยะหนึ่ง เรณูที่แตกออกมาจากอับเรณูใหม่ๆ จะมีค่าความมีชีวิตสูง จากนั้นจะค่อยๆ ลดลงหลังจากเวลาผ่านไป เช่น เรณูของทุเรียนที่แตกออกมาจากอับเรณูใหม่ๆ มีค่าความมีชีวิตประมาณ 90% แต่เมื่อเก็บไว้ที่อุณหภูมิห้องนานกว่า 20 ชั่วโมง พบว่าค่าความมีชีวิตจะลดลงเหลือประมาณ 85 %  การที่เรณูมีค่าความมีชีวิตสูงจะทำให้การงอกของหลอดเรณูและการปฏิสนธิเกิดขึ้นได้ดียิ่งขึ้น ดังนั้นในการทดลองเรื่องการงอกของหลอดเรณูจึงไม่ควรเก็บดอกไม้ที่ใช้ในการทดลองมาทิ้งไว้นานเกินไป

         ในการทดลองเกี่ยวกับการงอกของหลอดเรณู  ส่วนใหญ่ผู้ทดลองมักจะพบการแตกของเรณู ซึ่งเกิดจากความไม่สมดุลของแรงดันออสโมติก เนื่องจากความเข้มข้นของสารละลายที่ใช้ทดลองอาจเจือจางมาก น้ำจึงมีการแพร่เข้าสู่ภายในเซลล์ทำให้เซลล์เต่งเรณูจึงแตกได้  ถ้ามีการแตกของเรณูมากเกินไปผู้ทดลองสามารถแก้ไขได้โดยการเปลี่ยนสาร หรือเปลี่ยนความเข้มข้นของสารที่ใช้ในการทดลอง เช่น เปลี่ยนความเข้มข้นของสารละลายซูโครสให้มากขึ้น