....แล้วเริ่มมองหแล้ที่ใกล้ตัวคุณที่สุด..นั่นคือ พ่อแม่ คนในครอบครัว ญาติมิตร เพื่อนฝูง หรือแม่กระทั้ง สัตว์ที่คุณเลี้ยงไว้ไว้ในบ้านทุกสิ่งที่กล่าวมานี้อยู่ไกล้ตัวเราหมด แต่เรามักมองข้ามเพราะคิดว่ามันเป็นของแน่นอน ที่เรามีอยู่ ไม่ต้องไปเสาะแสวงหา เหมือนคนรัก ไม่ผิดหรอกที่คุณจะคิดแบบนี้ แต่คุณอย่าลืมคิดนะ ว่าเวลาที่คนรักของคุณจากไป เมื่อเขาไม่เห็นค่าของคุณ คุรมักคิดเสมอว่า คุณไม่มีใครแล้วต่อไปนี้ "นี่เป็นความคิดที่โง่ที่สุด" คุณอย่าลืมคิดสิว่าคุณยังมีพ่อแม่ มีครอบครัว พี่น้องเพื่อน ที่ยังอยู่และพร้อมที่รับฟังปัญหาของคุรเสมอ "แม้แต่หมายังมานั่งอยู่ข้างๆคุณเลย นี่แสดงว่ามันเห็นค่าของคุณนะเนี่ย! เพราะหมามันรักเจ้าของมัน มันรักคนที่เลี้ยงดูมันผิดกับเจ้าของของมัน เวลามีความสุขก็ลืมมันทิ้งมันให้อยู่ตามลำพัง พอมีความทุกข์มีปัญหาที่ไรกลับพามันมานั่งคุย มานั่งปรับทุกข์ หึ! ถ้ามันพูดได้มันคงด่าคุณไปแล้วหละ " แต่สำหรับคุณที่ขาดทั้งพ่อและแม่ ครับครัว ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง หรือขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป คุณอย่าคิดนะว่า คุณอยู่คนเดียว ไม่มีใครเข้าใจคุณ เพราะเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนเราจะอยู่ตามลำพังในสังคม โดยที่ไม่สังคมกับใครเลย (นอกจากคนเร่ร่อนจริงๆเท่านั้นแหละ) เพระมนุษย์เป็นสัตว์สังคม จำเป็นต้องเข้าสังคมเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง คุณอย่าคิดว่าเวลาคุณมีปัญหา คุรจะไม่สามารถปรึกษากับใครได้ อย่างน้อย คนทีประกอบอาชีพตามริมถนน อาจจะเป็นที่ปรึกษา เป็นเพื่อนที่ดีให้กับคุณได้ อย่างคิดไม่ถึงเลยทีเดียวหละ ขึ้นอยู่ที่คุณจะยอมรับเขาได้หรือเปล่า เท่านั้นเอง

...............เพราะฉะนั้นใครที่มีของดีอยู่กับตัว ขอให้คุรดูแลรักษาเก็บมันไว้ให้อยู่กับตัวคุณให้นานเท่าที่คุณจะมีชีวิตอยู่ดูแลมัน แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่คุรรู้สึกท้อแท้ เหน็ดเหนื่อย ผิดหวัง กับชีวิต คุณอย่าคิดถอย คุณอาจท้อได้ แต่อย่าถอย ถ้าถอยก็ขอให้ถอยเพื่อมาตั้งหลัก เพือ่สู้กับปัญหาต่อไป เพระปัญหามันเกิดขึ้นกับทุกๆคนอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็น คนจน คนรวย ปถุชนคนธรรมดาหรือคนที่มีบุยหนักศักดิ์ใหญ่ ต่างก็ทำบุญทำกรรมมามากน้อยต่างกัน หากคุณทำอะไรกับใคร สิ่งๆนั้นก็ต้องตอบกลับมาหาคุณอย่างนั้น โดยที่คุณอาจจะไม่ทันตั้งรับกับสิงที่เกิดขึ้นกับคุณ