เคยมั๊ย...ที่มีความคิด และความรู้สึกหลายๆอย่างเข้ามาในเวลาเดียวกัน
คิดไปต่างๆนานา ว่าเราทำถูกหรือผิด...
จะก้าวต่อไป หรือจะหยุดไว้เพียงแค่นี้...มันช่างมีหลากหลายความรู้สึกเหลือเกิน...ช่างยากต่อการบรรยาย...
คงจะบ่อยสินะ... ที่มีความเหงาก้าวเข้ามา...เข้ามาทีละน้อยๆ ช่างเงียบเชียบและเยือกเย็นเหลือเกิน
ความเหงามักจะมาพร้อมกับความว่างเปล่า
และในขณะเดียวกันบางครั้งเราก็ยินดีที่จะรับมันเข้ามา...ด้วยความเต็มใจ
แม้จะทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดก็ตาม
แต่นั่น...เราก็พร้อม และยินดีที่จะยอมรับกับความรู้สึกนั้น
เราพยายามบอกกับตัวเอง...ว่าเราต้องยอมรับมันให้ได้
ทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่ที่การยอมรับ...รับมันให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อดทนให้มากที่สุด...เมื่อไหร่ที่ถึงที่สุดแล้ว ก็จะเริ่มอดทนใหม่...เริ่มใหม่...ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างเต็มใจ
เรียนรู้กับความสำเร็จของตัวเราเอง...
ความสำเร็จ...ที่เราก้าวไปพร้อมๆกันกับความเหงาได้
แม้ว่าจะทำให้เราปวดร้าวซักแค่ไหนก็ตาม
แม้ว่าเราจะต้องเศร้า
แม้ว่าเราต้องมีน้ำตา
แม้ว่าจะทำให้เราต้องเจ็บช้ำสะบักสะบอม...เหนื่อยล้าเต็มที
...
แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกยินดี...ปีติ...ทั้งๆที่มีน้ำตา ทั้งๆที่เรารู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ...
แต่เราก็พร้อมที่จะรับความรู้สึกทั้งหมดนี้...
...
นั่นล่ะ...แง่งาม...ในความเหงา
|
