แม่ผู้แก่เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่งเป็นที่รำคาญใจของลูกชาย เหลือเกิน
สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา จึงไม่รู้ว่า จะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน
จึงตัดสินใจแบกเอาไป ปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม แม่ไม่วอนขอ ไม่ถาม ไม่ว่าอะไร
ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป เข้าป่าลึก
ไกลมากแล้วลูกชายวางแม่ลงบนโขดหินแล้วหันหลัง เดินกลับทางเดิมไป
ตอนนี้เองที่แม่ตะโกนตามหลัง ลูกชายไปว่า

"ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง..."

(บทความจาก กระจกเงา- ศุภนิมิต แปลและเรียบเรียง)