ท่านโทโสปรึกษาท่านสมคบรองนายกรัฐมนตรีนักเล่นหุ้นระดับเขี้ยวลากดิน ว่า “ปีใหม่นี้เราจะเอาข่าวเศรษฐกิจอะไรมาปลอบใจประชาชนดี ไก่ก็ตายไปมากแล้ว เราจะกินไก่ให้ดูก็ไม่มีใครเชื่อ”

“ไม่เอานะ ผมไม่กล้าโหก เดี๋ยวคนเขาจับได้.. หุ้นแพงมันไม่เกี่ยวกับเศรษฐกิจดีหรือเลวไม่ใช่หรือ การเล่นหุ้นมันเป็นการเก็งกำไร เป็นการพนันต่างหาก”

“ใช่.. พี่ ใช่เลย มันไม่เกี่ยวกันหรอก แต่ใครๆเขาก็เอาดัชนีหุ้นมาหลอกกันทั้งนั้น พี่ดูนายกบานหาวซิ โดนน้องจิ๋วน้องช้วนขู่หน่อยเดียวว่า หุ้นตก เศรษฐกิจตกต่ำมาก ไม่ควรเป็นนายกอีกต่อไป ออกไป ลาออกไป ท่านบานหาวตกใจเผ่นหนีแน่บเลย ” สมคบแนะนำ

“เอางั้นเรอะ เอาก็เอา พี่จะบอกว่าหุ้นดี แปลว่าเศรษฐกิจดีนะ แล้วอย่างอื่นล่ะ มีอะไรแนะพี่อีก” โทโสเห็นด้วยตามเสนอแล้วถามต่อ

“ไม่เป็นไรพี่ ก็บอกเขาว่า พี่พูดไทยไม่ค่อยชัด พี่เป็นคนเมืองเหนือ และอยู่เมืองนอกนาน ขนาดโรคาพยาธิ พี่ยังอ่านเป็นโรคาพะยาดซะเลย พี่ก็แก้ตัวได้นะ พูดไปเถิด ยิ่งคนไม่เข้าใจ เขายิ่งว่าพี่เก่ง คนเรามันเป็นอย่างนั้นแหละ”

“แล้วเรื่องการพูดจาออกอากาศของพี่ สมคบมีอะไรจะเตือนพี่บ้างล่ะ”

“พี่ก็พูดดีแล้วละ แต่พี่ต้องระวังนะ พี่มักพูดก่อน คิดทีหลัง”

หลังจากออกอากาศออนแอร์เสร็จ ท่านนายกก็ถามท่านสมคบที่นั่งคุมอยู่ข้างๆทันที “เฮ้ย ! สมคบ จีดีพี แปลว่าอะไรดี มันหมายถึงอะไร”

“พี่! จีดีพี (GDP) ย่อมาจาก กรอส โดเมสทิค โพรดัคท์ (Gross Domestic Product ) หมายความว่า เป็นมูลค่าของผลผลิตสินค้าและบริการที่คนไทยและคนต่างชาติผลิตขึ้นมาในประเทศไทย”

“ยังไม่เข้าใจ”

“ง่ายๆพี่! สมมุติทั้งปีนะ พี่ผลิตผ้าขาวม้า 2 ผืนๆละ 100 บาท รวมเป็น 200 บาท ผมผลิตบริการรับจ้างเกาหลัง คิดเป็นมูลค่า 300 บาท คุณซดโต๊ะชาวญี่ปุ่นเข้ามาผลิตรถยนตร์หอนด่า 3 คันๆละ 1ล้านบาท รวม 3 ล้านบาท ถ้าประเทศไทยเรามีเราสองคนกับพ่อค้าญี่ปุ่นหนึ่งคน มูลค่าสินค้าที่ผลิตได้ในประเทศไทย หรือ จีดีพี (GDP) ก็เท่ากับ ของพี่ 200 บาท ของผม 300 บาท ของคุณซดโต๊ะชาวญี่ปุ่น 3 ล้านบาท ก็รวมเป็น สามล้านกับห้าร้อยบาท” สมคบพยายามแนะให้ลูกพี่เข้าใจ “ผมทำรายการเป็นตารางให้ดูนะ”

                                        คุณซดโต๊ะ ผลิตรถหอนด่า มูลค่า 3,000,000 บาท

“ใช่เลยพี่… นับมูลค่าของคนต่างชาติที่ผลิตได้ในประเทศไทยเข้าไปด้วย ปีนี้ก็สามล้านบาทนะ” สมคบชี้แจง

“อ้าว! ก็นั่นมันไม่ใช่ของคนไทยนี่นา นับรวมเข้าไปให้มันเกะกะกระดาษทำไม?” ท่านโทโสคัดค้าน

“ใครๆเขาก็หลอกกันทั่วโลกแหละ แล้วพี่ยังจะกล้าพูดความจริงอยู่คนเดียวหรือ?” สมคบยังยืนยันให้หลอกต่อไป

“เออ! แล้วบริการรับเกาหลังของคุณเอาไปใสในรายการไหนล่ะ?”

“ใส่ในรายการการบริการไงพี่”

“แล้วคันหลังเอง เกาเอง คิดนับด้วยหรือเปล่า?”

“ไม่คิด !พี่ สินค้าและบริการที่ผลิตเองใช้เอง ไม่ต้องคิดนับ ทำนาเอาข้าวไว้กินเอง ก็ไม่นับ หลานนวดให้ยาย ก็ไม่นับ”

“ทำไมล่ะ? มันก็เป็นสินค้าและบริการที่มีประโยชน์ต่อการดำรงชีวิตเหมือนกัน ทำไมไม่คิดนับด้วย พี่ว่ามันไม่เข้าท่านะ”

“จริงด้วย พี่! แต่ฝรั่งสอนเรามาอย่างนั้น ฝรั่งไม่ค่อยทำอะไรใช้เอง ซื้อท่าเดียว”

“แล้วเราเป็นขี้ข้าฝรั่งด้วยหรือ?”

“งั้นแหละพี่… บางคนงี้ … พูดไทยปนฝรั่ง แถมยังผิดอีก โอท็อพ ก็พูดว่า โอถอพ เอเพ็ค ก็ว่า เอเป็ค พอถึงโรคาพยาธิ ก็อ่านโรคคาพะยาด โอ๊ย ! ปวดหัว โดนใครมั่งก็ไม่รู้”

“นี่คุณสมคบ ผมไม่สบายใจนะ ผมไม่อยากใช้ตัวเลขจีดีพีหลอกคนไทยเลยนะ เพราะรวมเอามูลค่าสินค้าบริการของคนต่างชาติเข้าไปด้วย สินค้าบริการเหล่านี้ไม่ใช่ของเรา แล้วเราจะดีใจได้ยังไงกัน ผมอายนะคุณ ให้ผมพูดตัวเลขอื่นได้ไหม?” ท่านโทโสขอความเห็นใจเสียยืดยาว

สมคบเคาะหัวตัวเองเบาๆ ทำท่าเหมือนเด็กเจ้าปัญญา แล้วกล่าวว่า “ได้ซิพี่ เอาเฉพาะที่เป็นสินค้าและบริการของคนไทยนะ”

“นั่นแหละ! นั่นแหละ! อยากได้”

“เอาจีเอ็นพีนะพี่ จีเอ็นพี (GNP) ย่อมาจาก Gross National Product แปลว่า มูลค่าสินค้าและบริการรวมทั้งชาติ ยังไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร คือ ยังงี้นะ จีดีพีเอาดินแดนเป็นหลัก ใครก็ตามมาสร้างสินค้าและบริการในราชอาณาจักรไทย เราก็ตีค่าเป็นเงิน นับหมด จะเป็นของฝรั่งจีนแขกไทยก็ได้เลย แต่คราวนี้เอาใหม่นะพี่ เอาจีเอ็นพี เราจะเอาเฉพาะมูลค่าการผลิตสินค้าและบริการที่เป็นของไทย เช่น

2. สมคบผลิตบริการรับจ้างเกาหลัง มูลค่า 300 บาท

3. คุณซดโต๊ะญี่ปุ่นผลิตรถหอนด่า 3คัน มูลค่ารวม 3,000,000 บาท

4. ตาเชอะไปขับรถบรรทุกที่อิรัค ได้เงิน 10 บาท

5. ป้าฝุบ ไปเป็นแม่ครัวให้บ้านซัดดำ ได้เงิน 20 บาท

ที่นี้เราเอาคนไทยเป็นหลักนะพี่ ไม่เอาดินแดนเป็นหลัก คือ จีดีพีเอาดินแดนไทยเป็นหลัก ส่วนจีเอ็นพี(GNP) เอาคนไทยเป็นหลัก ฉะนั้นส่วนที่เป็นมูลค่าที่คนไทยผลิตได้ทั้งในประเทศและต่างประเทศ คือ 200 + 300 + 10 + 20 = 530 บาท จีเอ็นพี 530 บาท ไม่มากนะพี่ เพราะเราไม่รวมมูลค่าผลผลิตของคุณซดโต๊ะ อย่างกรณีนี้ จีดีพี เท่ากับ 200 + 300 + 3,000,000 = 3,000,500 บาท มากนะพี่ พี่ไม่เอาจริงๆเรอะ มากดีนะ แหม… ถ้าพี่ประกาศว่าปีนี้ จีเอ็นพี เท่ากับ 530 บาท มันกระจอกนะพี่”

“คุณสมคบ… แล้วจีเอ็นพีของเราทั้งชาติ น้อยกว่าจีดีพี หรือเปล่า?”

“”น้อยกว่าซิพี่… ฝรั่ง ญี่ปุ่น ไต้หวัน อเมริกา เขามาทำงานเป็นนายห้าง เป็นวิศวกร รายได้เขาดี เขาก็ได้เงินกลับไปมาก ส่วนพวกเรา ไปเป็นคนงาน ก็ได้เงินน้อย สำหรับพวกไปขายอาหารไทย ก็ตั้งหลักแหล่งอยู่เมืองนอก ไม่นำเงินกลับเมืองไทย ก็ไม่นับรวม”

“คุณสมคบ จากจีดีพี คิดต่อเป็นจีเอ็นพีได้ไหม?”

“ได้ครับ …สบายมาก อย่างตัวเลขข้างบนนี้นะ จีดีพี เท่ากับ 3,000,500 บาท หักของคุณซดโต๊ะออก 3,000,000 บาท เพราะไม่ใช่ของคนไทย เหลือ 500 บาท บวกมูลค่าที่ตาเซอะกับป้าฝุบไปได้มาจากเมืองนอก 30 บาท รวมเป็น 530 บาท ห้าร้อยสามสิบบาท นี่แหละเป็นจีเอ็นพี “

“ถ้าเราไม่นับรวมของคนต่างชาติแต่แรก นับเฉพาะผลผลิตของคนไทยทั้งในและนอกประเทศ ก็เป็นจีเอ็นพีแล้ว จะไม่ดีกว่าหรือ? ง่ายด้วย”

“ อ้าว! ถ้าเขาเห็นว่าง่ายๆ เขาก็ไม่ว่าเราเก่งน่ะซิพี่”

ท่านโทโสนั่งคิดตามครู่หนึ่ง แล้วถามว่า ”คุณสมคบ.. ของประเทศไทยเราตอนนี้ จีเอ็นพีเป็นเท่าไหร่?”

“ก็ราว 2ล้านล้านบาท นี่เป็นตัวเลขประมาณคร่าวๆนะ สำหรับประเทศไทย จีเอ็นพี น้อยกว่า จีดีพี ในประเทศที่ร่ำรวยกว่าเรา จีเอ็นพี มากกว่า จีดีพี”

“แล้ว จีเอ็นพี จะน้อยกว่า จีดีพี ไปอีกเรื่อยๆไหม? คุณสมคบ”

“ผมว่านับวัน จีเอ็นพี จะน้อยกว่า จีดีพี ไปตลอด เพราะคนต่างชาติที่มีความสามารถมากจะเข้ามาหากินในบ้านเรามากขึ้น ก็โกยเงินไปมากขึ้น คนไทยก็ไปหากินเมืองนอกมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้กี่บาทหรอก ยิ่งเปิดประเทศมากเท่าไร เราความสามารถน้อยกว่าเขา ก็ยิ่งเสียเปรียบไปเรื่อยๆ”

“แล้วจะให้พี่ทำไงดี ปิดประเทศมันเลยไม้! หรือไม่ก็ต้องตั้งเงื่อนไขว่า ที่คุณมาเอาเงินบ้านฉันต้องไม่มากกว่า ฉันไปเอาเงินบ้านคุณ”

“แล้วคุณพ่อฝรั่งจะไม่ว่าเอาหรือ?”

“ฝรั่งไม่ใช่พ่อเรา และผมจะให้นับสินค้าและบริการที่ผลิตใช้เองในครัวเรือนเข้าไปด้วย พวกหาบเร่ แผงลอย แม่บ้านทำงานบ้าน ผมจะให้นับให้หมด ดีไหม?”

“แม้แต่วิธีคิด เราจะไม่มีเสรีภาพเลยหรือ หรืออยากเป็นทาสทางความคิดเขาไปตลอดทุกชาติทุกชาติ”

ท่านโทโสคิดตาม แต่ก็ไม่แน่ใจ “ไม่ทราบ ผมต้องใช้อุปกรณ์ไอที คิดในใจไม่เป็น”

“ไหนๆท่านก็เชื่อผมมามากแล้ว ก็เชื่ออีกสักหน่อยเถอะ สมมุติว่าถูกก็แล้วกันนะ” สมคบนึกต่อไปว่าจะพูดอะไรดี เมื่อนึกออกก็พูดต่อ “ ทางเศรษฐศาสตร์แบ่งรายได้ออกเป็น 4อย่าง คือ ค่าจ้าง (wage) ค่าเช่า (rent) ดอกเบี้ย (interest) และ กำไร (profit) นี่เป็นตำราทั่วไปนะ บางตำราก็แบ่งย่อยออกไปอีก”

“แล้วรายได้แต่ละอย่าง เกิดจากคนพวกไหนล่ะ”

ยังงี้ครับท่าน คนที่รับจ้าง ได้ค่าจ้างเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี เป็นชั่วโมง เป็นชิ้นงาน โดยไม่ต้องรับภาระขาดทุนหรือกำไร ก็ถือว่าได้รายได้เป็นค่าจ้าง อย่างท่านนายกนี่ ก็ได้เงินเดือนเป็นค่าจ้าง ไม่เกี่ยวกับกำไรขาดทุน ประเทศชาติจะร่ำรวยหรือพินาศ ท่านก็ไม่ต้องขาดทุน และก็ไม่มีกำไร“

“ก็ผมต้องลงทุนนะตอนเลือกตั้ง มีแต่มือเปล่ากับลิ้นสองนิ้ว จะเป็นนายกได้หรือเปล่า”

“งานนายกไม่ใช่งานธุรกิจนะครับ เวลาบริหารประเทศอย่าทำตัวเป็นนักธุรกิจ บางเรื่องอาจนำวิธีการธุรกิจมาใช้ได้ แต่จะเอาวิญญาณพ่อค้ามาใช้ไม่ได้ทุกเรื่อง เช่น อย่าคิดว่าขายรัฐวิสาหกิจให้หมดได้กำไรดี อย่าเอาพ่อค้ามานั่งคุมผู้ว่าราชการจังหวัด อย่าคิดว่าเงินทองรายได้จากขายไก่สำคัญกว่าชีวิตคน อย่ามองข้าราชการหรือครูอาจารย์เป็นเหมือนกุลีแบกหามที่จะจ้างใครมาแบกแทนกันก็ได้ มันต้องมีการฝึกฝนให้มีประสพการณ์ เรื่องคอมพิวเตอร์ก็เหมือนกัน มันแทนคนไม่ได้นะ เพียงแต่ทำให้เร็วขึ้นเท่านั้น มันตัดสินใจแทนคนไม่ได้นะท่าน ถ้าคอมพิวเตอร์คิดแทนคนได้ เราก็เอาคอมพิวเตอร์เป็นนายกรัฐมนตรีไปเลย แล้วท่านก็เลื่อนไปเป็นรัฐมนโท ”

“คนที่ให้เช่าที่ดิน ก็มีรายได้เป็นค่าเช่า คนที่หากินทางออกดอกให้กู้ ก็ได้รายได้จากดอกเบี้ย คนที่ทำธุรกิจอย่างท่าน ก็ได้กำไร คนที่เป็นลูกจ้าง ก็ได้รายได้จากค่าจ้าง”

“อ้าว! เมื่อกี้คุณบอกว่าผมได้ค่าจ้าง ผมเป็นลูกจ้าง ที่นี้มาว่าผมเป็นนักธุรกิจได้กำไร มันจะถูกได้ยังไง” ท่านโทโสชักสงสัย

“คนเดียวเป็นได้หลายอย่าง ไม่มีปัญหา เพราะคนหนึ่งมีรายได้หลายทางได้ ทำไมล่ะ บางคนนะ …” สมคบชำเลืองมองท่านโทโสด้วยหางตายียวน แล้วสะบัดสำนวนต่อ “บางคนนะ บางครั้งก็น่ากราบไหว้บูชา บางครั้งก็น่าฝังกลบไปพร้อมกับไก่เป็นหวัด”

ท่านโทโสพยักหน้ารับ “คนขี่สามล้อรับจ้าง ได้รายได้เป็นค่าแรงใช่ไหม? คุณสมคบ”

“ชาวนาล่ะ คุณสมคบ”

“ชาวนาก็เป็นผู้ประกอบการ มีกำไรเป็นรายได้ของเขา คนให้เช่ารถแท็กซี่ ต้องมีการลงทุน ได้ค่าเช่ามา หักที่ลงทุน ก็ถือว่าเป็นกำไร ไม่ถือเป็นค่าเช่า แม้เรียกว่าได้ค่าเช่า ความจริงเขาได้กำไรนะ เขาเป็นผู้ประกอบการ หลังจากหักค่าใช้จ่ายแล้ว เขาก็ได้กำไร ส่วนคนขับรถแท็กซี่ ก็เหมือนคนขี่สามล้อ เขาเป็นผู้ประกอบการ เงินที่ได้นำกลับบ้าน เป็นกำไร”

“แล้วเวลาคิดเป็นรายได้ประชาชาติทำอย่างไร?”

“เป็นรายได้ของคนไทยทุกคนในชาติรวมกัน คนที่ไม่ใช่คนไทยไม่เกี่ยว ไม่ต้องนับรวม”

นำมารวมกันเข้า สี่รายการนี้ แล้วลบด้วย

ก็จะได้เป็น ค่าใช้จ่ายรวมในตลาด เขียนเป็นสูตรว่า

ค่าใช้จ่ายรวมในตลาด = C + I + G + X - M

สมคบอธิบายให้โทโสเข้าใจว่า

โทโสถามว่า “แล้วมันเท่ากับจีดีพีพอดีไหม?”

“ที่จริงก็ไม่เท่ากันหรอก เพราะยังมีสินค้าที่ผลิตได้แต่ยังไม่ได้ขายอีก และสินค้าบางอย่างก็ผลิตไว้ใช้เอง มันไม่เป็นเงิน ก็เลยไม่ได้นับ”

“ไม่ดีนะ สินค้าที่ไม่ได้ขาย มันก็เป็นผลผลิต น่าจะนับ”

“ ฝรั่งก็ยังงี้แหละ อะไรที่ไม่ใช่เงิน ก็ไม่สนใจ ตีค่าเป็นเงินไปหมด นี่พวกนักเศรษฐศาสตร์ฝรั่งนะ นักอื่นๆคงไม่เป็นอย่างนี้”

“แล้วเราไม่เอาอย่างไม่ได้หรือ?”

“ไม่ได้ครับ ประเดี๋ยวฝรั่งจะดุเอา”

“ครับ… ท่าน per capita ก็แปลว่า ต่อหัว รายได้ต่อหัว คือ เอารายได้ประชาชาติตั้ง หารด้วยจำนวนหัวคนไทย คือนับว่าคนไทยทั้งหมดมีกี่หัว ที่ไม่มีหัวไม่ต้องนับ แล้วเอาไปหารรายได้ประชาชาติ อย่างตัวอย่างวันก่อน รายได้ของประเทศเรา 100,000,005,100 บาท มีคน 5คน ก็ 5หัว คำนวณดังนี้ 100,000,005,100 หารด้วย 5 เท่ากับ 20,000,001,020 บาท แปลว่าเฉลี่ยแล้ว คนไทยมีรายได้ประชาชาติเฉลี่ยเท่ากับ 20,000,001,020 บาท ต่อปี โอ้โฮ้!!! รวยจังเลย คนไทยรวยกระอักเลือดเลย”

“แล้วตัวเลขรายได้ต่อหัวนี้ บอกอะไรได้บ้าง เช่น บอกว่าคนไทยรวยจนอย่างไร? บอกได้ไหม?”

“ ตำราเขาบอกว่า จะได้รู้ว่า คนไทยรวยหรือจนแค่ไหน แต่กระผมคิดว่า มันบอกอะไรไม่ได้เลย บอกได้แต่ว่า คนไทยมีหัว ดูซิรายได้เฉลี่ยต่อหัวของประเทศเราห้าคนตั้ง 20,000,001,020 บาท ดูซิ ตาเฉอะ มีรายได้จากค่าจ้าง 55 บาท ยายฝุบ มีรายได้จากดอกเบี้ย 40 บาท ลุงกระด้งมีรายได้จากกำไร 5 บาท มันห่างไกลจาก 2หมื่นล้านมากเหลือเกิน ที่ตัวเลขรายได้เฉลี่ยต่อหัวมันสูงมากก็เพราะรายได้ของท่านนายกโทโสมากมายเหลือเกิน พอบวกเข้ามาแล้วเฉลี่ย เลยดูรวยกันหมด ทั้งที่จนกรอบอยู่อย่างนี้เกือบทุกคน ผมถึงว่าตัวเลขเฉลี่ยต่อหัว ไม่มีความหมายอะไรเลย”

“รัฐบาลเอาไว้หลอกประชาชนได้ รัฐบาลเราเปล่านะ รัฐบาลเก่าๆน่ะ”

“กรณีของประเทศไทย คิดคร่าวๆนะครับ รายได้ประชาชาติของไทยประมาณ 4,000,000,000 ล้านบาท คนไทยมีจำนวนประมาณ 63 ล้านคน เอา 63ล้านนี้ มาหารรายได้ประชาชาติ ได้รายได้เฉลี่ยต่อหัวเท่ากับประมาณ 63,500 บาทต่อปี หรือประมาณ 5,300 บาทต่อเดือน คนไทยครอบครัวหนึ่งมี 4หัวโดยเฉลี่ย ฉะนั้นคนไทยครอบครัวหนึ่งมีรายได้ประมาณ 21,200 บาท ต่อเดือน ถ้าอยู่ในชนบทรวยตายเลย อย่างไรก็ตามสำนักงานสถิติแห่งชาติสำรวจเมื่อ พ.ศ. 2543 ทราบว่า รายได้เฉลี่ยต่อครอบครัวต่อเดือนเท่ากับ 12,150 บาท ไม่ทราบว่าจะเชื่อใครดี แต่ถ้าเอาคนจนที่สุดยืนอยู่หัวแถวสุด แล้วคนจนถัดไปก็ต่อแถวไปเรื่อยๆ จนถึงคนที่รวยที่สุดในประเทศไทยอยู่ท้ายแถวสุด รวม 63ล้านคน ถามคนที่ยืนตำแหน่งที่ 31ล้าน 5แสน คือคนยืนกลางเป๊ะพอดี ถามว่ารายได้คุณปีนี้เท่าไหร่ คำตอบที่ได้คือ 2,200 บาทต่อเดือน ห่างจากค่าเฉลี่ยมาก 12,150บาท กับ 2,200 บาท ผิดกัน 6เท่าตัว ทั้งนี้ก็เพราะคนจำนวนน้อยร่ำรวยมีรายได้มากมหาศาล แต่คนส่วนใหญ่ยากจนมาก หาค่าเฉลี่ยจึงได้สูง เพราะว่าเอาเงินแยะๆมหาศาลของคนรวยมาเฉลี่ยร่วมกับเงินน้อยๆของคนจน เฉลี่ยแล้วได้ค่ามาก เราก็ดีใจ แต่ถ้าใช้ค่าตรงกลาง (median ภาษาสถิติว่า มัธยฐาน คือค่าตรงกลางจากการเรียงมากไปน้อยหรือน้อยไปมากก็ได้) จะเป็นเลขแสดงภาพที่แท้จริงมากกว่า ผมจะถือว่า คนไทยมีรายได้ครอบครัวละ 2,200 บาทต่อเดือน”

ท่านโทโสยกมือขึ้นห้ามให้หยุดพูด “พอแล้ว… หยุดก่อน ฟังไม่ทัน คนไทยมีรายได้เฉลี่ยต่อหัว 12,150 บาทต่อเดือน ถ้าคิดรายได้คนอยู่ตรงกลาง ได้ 2,200 บาทต่อเดือน เออดีนะ… เราพูดถึงรายได้ตรงกลางหรือมัธยฐานดีกว่า มันไม่ลวงตา เป็นตัวเลขที่แสดงสภาพที่แท้จริงของคนไทยดีกว่ารายได้เฉลี่ย อ้าว! แล้วทำไมเราไม่แสดงรายได้ตรงกลางล่ะ เราพูดถึงรายได้เฉลี่ยต่อหัวกันทำไม ไม่เห็นเข้าท่าเลย ฟังแล้วไม่ได้สภาพเป็นจริงของประชาชน”

“ ฝรั่งเขาไม่ใช้กัน เ ราเลยไม่กล้าใช้ เดี๋ยวเขาจะว่าไม่ทำตามพ่อ เหมือนคนพูดไทยปนฝรั่งมากจนเกินงามแหละครับ ถ้าไม่พูดฝรั่งบ้าง เขาจะไม่รู้ว่าฉลาด คนฟังรำคาญจะตาย ฝรั่งก็ฟังไม่ออก ไทยก็ฟังไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าพูดให้คนหรือผีฟัง อยากพูดฝรั่งก็พูดไปเลย อย่ามาปนไทย” สมคบพูดแขวะใครคนหนึ่ง

ท่านโทโสไม่ว่าอะไร ถามว่า “ยังมีอะไรต่อหัวอีกไหม?”

“ถูกทั้งสองอย่าง คนอังกฤษเขียน per capita คนอเมริกาเขียน percapita ”

“คนอเมริกัน ไม่ใช่คนอเมริกา เรียกให้ถูกๆหน่อย”

“คนอเมริกา ก็ถูกแล้วท่าน ถ้าเอาอย่างท่านว่า ผมก็ต้องเรียกพม่าว่าพะมีส เรียกคนฝรั่งเศษว่า คนเฟร้นช์ เรียกจีนว่า จีนนีส ไม่เข้าท่าเลย ผมว่าของผมถูกแล้ว”

คุณสมคบก็รับบทเป็นครู “ได้ครับท่าน คือ มันไปมาหาสู่กันได้นะครับ เหมือนคนรู้จักกัน”

“ช่วยเขียนเป็นไดอะแกรมให้ดูหน่อยซิ”

“ได้ครับ ท่าน”

สมคบเขียนไดอะแกรมลงกระดาษพักใหญ่ เสร็จแล้วยื่นให้ท่านโทโสดู แล้วอธิบายว่า

“บวกแล้วเป็นอะไร?”

“ก็ไม่เป็นอะไร ”

“ไม่เป็นอะไร แล้วบวกเข้าไปทำไม?”

“อีกเรื่องนะ ผมกระหายที่จะพูดอะไรเป็นไทยๆบ้าง GDP และ GNP แปลเป็นไทยว่ายังไงนะ? ”

ท่านปักษีสลายตอบว่า “ผมจะไปรู้เรอะ! ผมไม่ใช่ไก่นี่ครับ ลูกน้องเขารายงานมา ผมก็รายงานไป ถ้าไม่มีใครรายงาน ผมก็บอกว่า ยังไม่ได้รับรายงาน”

“แล้วข้อมูลจีดีพี จีเอ็นพี รายได้ประชาชาติของคุณล่ะ ได้มาอย่างไร ท่านสมคบ” นายกโทโสหันมาถามรองนายกคู่ใจ

“ก็ดีกว่าอยู่เปล่าๆครับท่าน ขนาดรายได้ของผมเอง ผมยังตอบไม่ถูกร้อยเปอร์เซ็นต์ พวกกินเงินเดือนอย่างเดียวเท่านั้นที่ตอบถูกต้อง แม่ค้าพ่อค้า ชาวนาชาวไร่ ไม่รู้รายได้ที่แท้จริงของตัวเอง”

“เมื่อไม่รู้แล้วทำอย่างไร? ให้รู้ได้ในเจ็ดวันได้ไหม?” ท่านโทโสถามตามแบบฉบับนายกเอาให้ได้ดังใจ

“เขาก็ไม่ได้ยกเมฆนะ เขาสุ่มสำรวจจากครอบครัวบ้าง จากรายการเสียภาษีที่สรรพากรบ้าง แล้วก็กะๆเอา ภาษาวิชาการก็ว่า ประมาณเอา ถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็หมดปัญญา”

“แล้วแม่ค้าหาบเร่แผงลอยล่ะ สำรวจเขาบ้างหรือเปล่า ”

“ตอนนี้เรายังไม่ได้คิดรายได้ของพวกขายของตามหาบเร่แผงลอย ขายยาบ้า พ่อเล้า โสเภณี คนขายหวยเถื่อน ซึ่งก็มีรายได้อีกมาก ทำให้ตัวเลขรายได้ประชาชาติของเราน้อยกว่าที่ควรจะเป็น”

“ยังงั้นผมขอสั่งเลยนะ คุณให้เขาสำรวจเข้ามาอยู่ในระบบเลย”

“มีเยอะนะท่าน จะไหวหรือ ท่านจะสำรวจมาทำไม?”

“หกปีชาตินี้หรือชาติหน้าครับ”

“ชาติหน้าซิคุณ แหม!!! ไม่น่าโง่เลย”