ในการใช้ชีวิตของมนุษย์นั้น  มีเวทีให้แสดงบทบาทที่หลากหลาย เช่น เวทีครอบครัว ซึ่งเป็นเวทีที่ใกล้ตัวมากที่สุด เริ่มตั้งแต่เกิดที่เดียว  เวทีใหญ่อีกแห่งหนึ่งคือเวทีสถานศึกษาก็คือโรงเรียนที่เราได้ศึกษาเล่าเรียนตั้งแต่ระดับอนุบาล  จนถึงอุดมศึกษา อีกเวทีหนึ่งคือเวทีทางสังคม คือการเป็นสมาชิกในชุมชน สังคม หรือประเทศ หรือระดับโลก  และเวทีสุดท้ายคือเวทีการทำงานในองค์การที่เราปฎิบัติงานเพื่อดำรงชีพ  ซึ่งบางคนอาจมีการเปลี่ยนสถานที่ทำงานหลายแห่งตลอดอายุการทำงาน  แต่บางคนก็ทำงานที่แห่งนั้นที่เดียวจนเกษียณอายุการทำงาน

เวทีในการทำงานนี้เองที่มนุษย์มีการแสดงบทบาทอันหลากหลายและบทบาทแต่ละบทบาทก็มีนัยสำคัญต่อทั้งความสำเร็จของตนเองและองค์การที่เป็นสมาชิก ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับบทบาทที่เล่น ถ้าสวมบทบาทเป็นพนักงานระดับปฎิบัติการก็มีระดับของความเข็มข้นต่อความสำเร็จขององค์การระดับหนึ่ง แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นกับอีกปัจจัยคือตำแหน่งหน้าที่ความรับผิดชอบว่าทำงานด้านไหน  เช่นบางคนทำงานด้านเกี่ยวกับการสร้างรายได้หรือหารายได้ เช่นการตลาด การขาย    หรือบางคนทำงานสนับสนุนเช่นจัดซื้อ  ธุรการ  บุคคล  แต่ที่มีผลกระทบอย่างยิ่งต่อความสำเร็จขององค์การมากขึ้นไปอีกก็คือ บทบาทระดับ ผู้บริหาร หรือระดับหัวหน้างาน ซึ่งจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีความรู้ความสามารถ ประสบการณ์ เพียงพอในการแสดงบทบาทเพื่อบริหารหน่วยงานที่รับผิดชอบให้ประสบความสำเร็จ 

การแสดงบทบาททั้งด้านการบริหาร หรือด้านระดับปฎิบัติงานก็ตามยอมต้องมีความสำนึกในหน้าที่และความรับผิดชอบที่จะเป็นผู้แสดงบทบาทที่ดี  ซึ่งปกติแล้วมันเป็นสามัญสำนึกที่ปุถุชนทั่วไปยอมคำนึงถึง  แต่อย่างไรก็ดีผู้เขียนขอประมวลรวบรวมไว้เพื่อเป็นกรอบแนวทางในการ คำนึงถึงของบุคลากรในองค์การ  ซึ่งเรียกว่า สำนึกองค์การ 6 ประการ ดังนี้

1.  สำนึกความเป็นเจ้าของ (SENSE OF BELONGING)
สำนึกแรกนี้คือการคำนึงถึงว่าองค์การที่เราทำงานนั้นก็เป็นเสมือนหนึ่งบ้านที่สองของเรา การอยู่ในบ้านนั้นก็ถือว่าเราต้องดูแลเอาใจใส่ รักษาผลประโยชน์ ไม่นิ่งดูดาย งานบางงานถ้าช่วยได้ก็คงต้องช่วยกัน ไม่เพียงแต่คิดว่าธุระไม่ใช่  และที่สำคัญต้องคิดเสมอว่าองค์การอยู่ได้เราก็อยู่ได้ กล่าวคืออะไรเป็นความสูญเสียก็ต้องหลีกเลี่ยง แต่ถ้าเป็นผลประโยชน์ต้องปกป้อง

2. สำนึกความรับผิดชอบ (SENSE OF RESPONSIBILITY)
ในการทำงานตามหน้าที่และความรับผิดชอบถือเป็นสิ่งที่แต่ละคนควรยึดถือให้ดีที่สุด แต่ที่
สำคัญการทำงานในยุคใหม่นั้นความรับผิดชอบเพียงประการเดียวไม่เพียงพออาจจะต้องมีความรู้ความสามารถ และต้องมีความเชี่ยวชาญโดยคำกล่าวที่น่าสนใจคือไม่ใช่เพียงแต่ทำงานเป็นอาชีพ แต่ต้องทำงานอย่างมืออาชีพ(Professional)

3. สำนึกความสัมพันธ์อันดี ( SENSE OF  RELATIONSHIP )
ในธุรกิจย่อมมีการแข่งขัน แต่อย่างไรก็ตามความร่วมมือเป็นสิ่งควรสร้างให้เกิดขึ้น  โดยความ
สำนึกในความร่วมมือกันคงมีใน  3 มิติ คือมิติด้านบุคคลคือการมีความสัมพันธ์อันดีระหว่างเพื่อนร่วมงาน มิติที่สองคือการประสาน ระหว่างหน่วยงานในองค์การและมิติสุดท้ายการคำนึงถึงการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างองค์การ ซึ่งปัจจุบันเน้นการเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจระหว่างกัน

4. สำนึกความขบขัน(SENSE OF HUMOUR)
การทำงานที่เคร่งเครียด และจริงจังเกินไปอาจทำให้เกิดความเสียหายต่อทั้งสุขภาพตนเอง และ
สุขภาพองค์การ  ในยุคปัจจุบันมีการแข่งขันในทางธุรกิจอย่างเข็มข้น พนักงานก็เกิดความเครียดด้านเป้าหมายและความต้องการขององค์การ ดังนั้นสิ่งใดที่จะช่วยผ่อนคลายความเครียดให้กลายเป็นความสุข เช่นมีการมองโลกในแง่ดี หรือไม่วิตกกังวลกับเรื่องงานจนเกินไป มีอารมขันบ้าง มีการสร้างบรรยากาศความเป็นกันเอง และมีการสังสรรค์กันบ้าง เพื่อให้การทำงานมีความสุขมากขึ้น

3. สำนึกเชิงกลยุทธ์(SENSE OF STRATEGY)
เป้าหมายขององค์การเป็นสิ่งที่ทุกคนในองค์การต้องทราบและยึดถือในการทำงานซึ่งองค์การ
ยุคใหม่มักมีแผนกลยุทธ์ หรือแผนยุทธศาสตร์เป็นกรอบในการดำเนินงาน ดังนั้นสิ่งที่เป็นเป้าหมายขององค์การในแผนที่กล่าวนั้นคือ วิสัยทัศน์(VISION)  ซึ่งถือเป็นธงไชยที่พนักงานทุกคนต้องคำนึงถึง เช่นถ้าองค์การเรามุ่งเน้นการบริการ เราต้องใส่ใจในเรื่องการบริการทั้งต่อลูกค้าภายในและลูกค้าภายนอก นั่นคือการแสดงความสำนึกในกลยุทธ์

5. สำนึกความซื่อสัตย์ (SENSE OF INTEGRETY)
ในบทบาทสุดท้ายนี้เป็นสิ่งที่ปุถุชนคนดีพึงกระทำคือความมีคุณธรรม จริยธรรมในการทำงาน
ไม่ว่าจะเป็นในระดับปฎิบัติหรือระดับบริหาร ทั้งนี้กรอบในการปฎิบัติงานอย่างซื่อสัตย์ก็คงเป็น กรอบในส่วนเกี่ยวกับกฎ ระเบียบข้อบังคับ กฎหมายในการทำงานซึ่งควรยึดถือและปฎิบัติอย่างเคร่งครัด  และกรอบใหญ่ที่แสดงความเป็นคนดีทั้งในองค์การและสังคมคือ ศีลธรรม ซึ่งก็คงเป็นไปตามหลักการของศาสนาของแต่ละบุคคลนั่นเอง

เก็บเรื่องมาจาก : http://onlymis/dcomnet2007/DcomVarity/workplace24.asp