ไม่แปลกเลยนะ..ที่คนเราจะเอาแต่ใจตนเป็นใหญ่
ด้วยเพราะมันเป็นสัญชาตญาณ ของสัตว์โลก ทั้งหลายอยู่แล้ว
ที่จะต้อง เห็นแก่ตนเอง เพื่อความอยู่รอดของชีวิต
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "มนุษย์" ผู้ได้ชื่อว่าเป็น "สัตว์โลกผู้ประเสริฐ"
มนุษย์ เราเป็นสัตว์สังคมจำพวกหนึ่ง...ที่เมื่อได้เกิดมาแล้ว
มิอาจจะดำรงตนอยู่ได้โดยลำพัง...จะต้องมีการเข้ากลุ่ม..เข้าพวก
เพื่อเหตุผลนานาประการ อาทิ สังคม, วัฒนธรรม, สืบเผ่าพันธุ์, หรือ
เพื่อด้วยความพึงพอใจในตน...
ฉะนั้น..ภายใต้เหตุผลทั้งหลายทั้งมวลเหล่านั้น...
สังคมของมนุษย์ จึงมีความแตกต่างกันออก....
คนในสังคมนั้น ๆ จึงมีการปฏิบัติหลากหลาย...
ซึ่งทุกคนตั้งอยู่ในฐานของความพึงใจแห่งตนเป็นที่ตั้ง
ลองสังเกต ดูสิว่า...สังคมทุกวันนี้ที่วุ่นวาย...
เพราะอะไร...มิใช่เพราะความต้องการของตนเองเป็นหลักหรอกหรือ...
ที่ทำให้ใคร ๆ เหล่านั้น...มองไม่เห็นความสำคัญของ ผู้อื่น....
จริงอยู่...คนเรามักจะไม่มองอะไรพ้นไกลตัวนักสักเท่าไหร่
แต่ทำไม....เพียงเราจะเสียเวลา..เสียโอกาส..สักเพียงน้อยนิด...
แค่ที่จะหัน และมองให้กว้าง กว่าที่เป็นอยู่...เพื่อมองให้เห็นผู้อื่น
อยู่ในสายตาบ้าง....แค่บ้างเท่านั้น..ไม่ใช่ว่าทั้งหมดเสียเมื่อไหร่เล่า....
บางที...เราอาจจะได้พบเจอกับอะไรที่ไม่เคยเห็น...
ได้พบสิ่งที่อยู่อีกมุมหนึ่ง..ที่เราอาจค้นหามาตลอด ก็ได้..
สัจจะของชีวิต...คือ...การอยู่ให้เห็น...อยู่ให้เป็น...
เพื่อการมีชีวิตอยู่รอด...พร้อมกับสัตว์โลกอื่น....
ด้วยเพราะ...สรรพสิ่งต่าง ๆ ...จักต้องพึ่งพาอาศัยกันและกัน
อันเป็นวัฎฎะ...ที่จริงแท้แน่นอน....
|
